User:Harry/Dagboek/2007/01/10

woensdag 17 januari 2007

Aloha

Pas een paar dagen geleden heb ik op mijn blog laten vallen dat ik betrokken ben bij een project Aloha. Niet meer dan dat. Het is het gevolg van mijn belofte van rentmeesterschap aan Martien. Zonder helemaal te begrijpen wat hij exact bedoelt, heb ik hem mijn vertrouwen en steun geschonkeen en het document getekend. Ik dacht dat hij dat nodig had. Volgens mij was zijn intentie zorgvuldigheid bij het doen ontwikkelen van zijn fragiele idee. In die geest ben ik stil geweest over Aloha buiten de kring. Ik zag wel dat anderen dat anders deden, maar ja, dat is nou typisch voor anderen nietwaar. Mijn kunstmatige zwijgzaamheid begint bezwaarlijk te worden. Omdat ik niemand hierover vertel, hoor ik de uitleg niet die ik tegen de ander hou. Want onbewust rechtvaardig ik meteen waarom ik zo geloof in zo'n vaag ongevormd initiatief. Zo ontstaan de meest overtuigende argumenten. En pas als ik het helemaal zelf geloof worden ze weer overbodig. Dan straal ik het inmiddels afdoende uit. Ik zal mijn belofte aan Martien maar eens nalezen, heroverwegen en er het mijne mee doen.

De rode draad

Geleidelijk ontstaat bij mij het vermoeden van de inhoud van ons boek. Tenminste, voor zover we het recente verleden kunnen beschouwen als een voorbode van onze verdere reis. Het boek verhaalt over samenwerking nieuwe stijl. En over hoe deze coöperatie een succesvol concreet product maakt. Het boek zelf wil het concrete bewijs daarvan zijn. Wij zetten onze overtuigingen en reputatie op het spel. Plus een substantiële investering in voornamelijk tijd.

Blog als dagboek.

Nu het gedachtengoed in mij en op de wiki evolueert, krijg ik behoefte om dat alles minder belemmerd te uiten waar het in me opkomt. Dat er op de wiki binnenkamers dagboeken worden bijgehouden in vrije vormen versterkt die behoefte. Als Dienaar van Duidelijkheid pleit ik voor eenvoud en eenduidigheid. En persoonlijk hou ik al een blog bij. Twee is twee keer teveel en dubbel typen. Ik zie dat Aardrock ook een blog herbergt, maar ik weet niet of het een eenpersoonsblogje is of een blogmachine waar we allen apart en of samen op kunnen. En Martien, kun jij daar wat over zeggen?

Onderscheid drie soorten inhoud.

Onafhankelijk van het antwoord lijkt een blog me een goede format voor onze dagboekaantekeningen. Dan bedoel ik specifiek ieders persoonlijke wedervaren tijdens deze reis. De ups en downs, twijfels en euforie. 'Van die dingen ja! Zo onderscheiden we de dramatische ontwikkelingen van de inhoudelijke beschouwingen, betogen, analyses en discussies. Het gevoel van de meer mentale overdenkingen. Die beschouwingen hebben natuurlijke plek in de TALK-pagina's die achter elk artikel schuilt. Iedere wikipagina heeft een bijbehorend meta-pagina. Zowel de artikelen op een wiki-pagina als de discussies op de bijbehorende discussiepagina mogen - of beter - moeten medogenloos worden geredigeerd door iedere deelnemer. Net zolang tot er een perfect geformuleerd betoog staat op de artikelpagina met op de bijbehorende discussiepagina een haarscherpe beschouwing OVER dat betoog. Hoe een ieder persoonlijk de totstandkoming heeft ervaren is op de blog's te lezen. Samen vormt dat een mooie drie-eenheid: Verhaal, beschouwing en beleving. Feitelijkheden, gedachten, gevoel.

Zo doen.

Hm... Stel; ik stel dat dit de werkwijze is. Dat is op zich wiki-stijl. Ik neem mijn plek in, betrek die stelling. Zet op de wiki dat dit de succesformule is voor de inhoudelijke structuur. Wat is dan handig reageren? Je kunt het er mee eens zijn, dan handel je ernaar en doe je het vervolgens zo. Als je het er niet mee eens bent, is het je taak met iets beters te komen. Afwijzen volstaat niet in een perfecte samenwerking. Dit niet verplicht tot dat wel. Kortom je verbetert nu meteen het voorstel. Zit je er tussen in dan moet je je twijfel oplossen. Zonodig gebruik je daarvoor de discussiepagina of als het meer een gevoelskwestie is, ook je blog. Hm.. lijkt me prima.

Hermetisch of open?

Mijn oorspronkelijke vraag blijft nog onbeantwoord. Op dit moment vinden de meeste inhoudelijke ontwikkelingen nog plaats binnen de gesloten Aloha-gemeenschap. Dat voelt steeds meer als een contradictie met de intentie. Het spoort ook niet met wat ik ken van andere initiatieven die mij raken als op het juiste spoor. Hoe permeabel en hoe beschermend dient het membraan te zijn die ons afschermd van, van wat eigenlijk? Als we ons idee willen weggeven, waarom mag het dan niet nu meteen worden gestolen in al zijn emmbryonale onvoldragenheid. Tegen wel onmogelijk misbruik is die bescherming gericht? Ik weet het niet. Dus stop ik er mee, tenzij ik iets beters ontdek hierover.

Alles open.

Dat opent nu meteen een overvloed aan mogelijkheden. Ik noteer er een paar. En ik ontdek nu meteen de gradatie van reputatie. Nu hebben we een klein clubje deelnemers van het eerste uur. Maar het gedachtengoed dat we concipiëren is niet origineel. Integendeel. Het is bewust het andere uiterste. Wij willen die universele patronen formuleren die als vrije geluiden al eonen door de ether knallen. De open deuren aanwijzen die gratis toegang geven tot een gelukkig leventje. En wat is dan gemakkelijker om iedere ziel te laten meedoen die dat wil en kan? Dus de toegang is gratis, maar voorwaardelijk. Je moet keihard bewijzen dat je op dit niveau kunt meedoen. En dat gaat heel subtiel: Alleen wie dit aankan, vindt het leuk om mee te doen. Voor alle anderen is dit saai oninteressant gebazel. Zoals pubers zich vervelen bij de gesprekken van hun ouders. Als je niet mee kan komen, diskwalificeer je je zelf vanzelf.

Geef Aloha weg. Deel het onvoorwaardelijk uit.

Is het nodig om elkaar af te rekenen? De open space techniek is daar heel eenvoudig in. Het betaalmiddel is aandacht en deelname. Met een ontwikkelingssprong als winstkans. Een verdere boekhouding is overbodig. Het gaat er van uit dat je vanzelfsprekend alle lagere behoeften al hebt gedekt. Je onmiddellijke bestaanszorgen heb je overstegen. Dus hoef je alleen maar te geven en profiteer je volop van de collectieve groei. Voldoet dat ook voor Aloha? Voor mijn deel wel. Ik hoef er geen geld of directe verdienste uit, anders dan het succes van deze nieuwe samenwerkwijze. Dat Martien zo 1 miljoen bijeen brengen, neem ik wel serieus, maar is verder futiel. Ik verdien voldoende met mijn 'traditionele' werk. Als dat eenvoudiger, efficiënter en eleganter kan met de Aloha-succesformules, dan prijs ik me rijk en gelukkig. Dat lijkt me extreem zinnig. Het onderdeel verander de ander dat sommigen lijkt te drijven, heeft ook zijn sterke invloed verloren. Onbewust beïnvloedt mij dat nog wel, maar het is zeker geen valide argument meer. Als het Aloha--project mij verandert, ben ik heel blij.

Ik zie het Aloha-project dus als Research & Development, concludeer ik nu. Bij R&D zijn fouten en falen ook winst: kostbare lessen met grote impact. Dus als we verliezen winnen we de les. De les gaat ondermeer over geven en onvoorwaardellijkheid. Doen dus, nu meteen. Barst maar open en zie wat er van komt. Dus ik kan mij weer onbelemmmerd uiten op mijjn blog en de wiki mag open voor iedereen die voldoende ontwikkeling en beschaving heeft om zich toegang te verschaffen. En de eenvoudigste manier is via-via. Als jij iemand voldoende vertrouwd, vertrouw ik je toe om hem een sleutel te geven. Ballotage voor mede-auteurs. Breng je een parasiet of saboteur aan, ben je natuurlijk zelf ook meteen gediskwalificeerd. En iedereen die kan surfen, mag alles lezen.

Betoogvorm

Stelling, gevolgd door ondersteunende argumenten.

donderdag 11 januari 2007

Een volle dag ALOHA werk

Gisteren heeft veel impact. Ik heb besloten het serieus te nemen en als zodanig aan te pakken. Dus eerst goed uitgeslapen en vervolgens rustig begonnen. En tot kwart over elf aan de wiki gesleuteld. Een volle en vruchtbare dag werk dus... Hoeveel is dat in die belachelijke gummiberen?. Kunnen we daar geen harde euro's van maken of iets beters? In cirkel 11 gaan we bespreken hoe we dit afrekenen. M.i. volgens het planningsspel voor ontwikkelprojecten Perfect handelspatroon met nog een onbeholpen naam. Maar daar gaan we eerst een nachtje over slapen.

woensdag 10 januari 2007

WOW heftige dag.

's Ochtends het Aloha-project (Ja het is nu een serieus project voor en van mij) gevolgd door een bezoek aan Jam 's middags. En dat na een eerste nacht 'weer thuis'. Nu zit ik in de trein terug naar België. Mike van Jam bracht me (samen met Tomtom) keurig op tijd naar Amsterdam centraal. Nu heb ik dus ruim twee uur rust voor mijzelf. Met het laatste restje energie in mijn gsm kon ik NET nog Gerda mijn aankomsttijd in Mechelen smsen. Toen was de batterij schoon leeg en ik ook zo ongeveer. Bij Jam heb ik eerst het lopende werk van Mike becommentarieerd. Hij doet een Defensie-klus die via mij via Gordian aan JAM is gegund. Ik merk meteen weer dat mijn beeldsyntax, mijn visuele grammatica al heel ver is ontwikkeld. Het is hard nodig is dit vast te leggen en te specificeren. Daar zou ik een boek over kunnen schrijven... Maar dat heb ik vandaag al 10 keer geroepen.

Het afgelopen half jaar

Laat ik de dag chronologisch aflopen. Gisteravond kapotmoe naar bed. Nu het einde in zicht is van Gerda's chemotraject, ontstaat er weer ruimte voor al die andere zaken waar ik mijn leven mee vulde tot medio 2006. En ruimte om te voelen wat me met mijn volle medewerking allemaal is overkomen het afgelopen halve jaar. Ik heb nu twee huizen, twee huurders, een half jaar feitelijk samengeleefd met m'n lief, mijn dochter haar eigen leven ter hand zien nemen, medebemoeienis gekregen met drie andere pubers, een emigratie doorgemaakt, inclusief cultuurshock en vooral en vooreerst een superintensieve kankerervaring op het randje van leven en dood. WOW, heftig halfjaartje.

Weer ruimte

Met 'alleen nog maar' Gerda's laatste chemo te gaan, kan ik eindelijk weer vooruit en achterom en om me heen kijken. En ik schrik van de vele veranderingen. POEH. In die state of mind lag ik gisteravond op een provisorisch bed op mijn zolder in de Huizingalaan. Van dat het allemaal wel eventjes te veel was.

Aloha voorbereiding

Ik heb als een blok geslapen tot half vijf. Daarna lag ik in gedachten alweer het Aloha-Project voor te bereiden. Alle vroegere verwante ervaringen en levenslessen die door dit thema worden opgeroepen, passeerden mijn geestesoog. Ik lag al te verwoorden wat ik wilde vertellen. Daar heb ik vandaag bijna niets van gezegd, maar het was wel precies de mentale voorbereiding die ik nodig had om vooral mijn mond te kunnen houden. Om half acht op en om kwart over negen in de trein naar Driebergen. Daar zat Harm Says al buiten het station en Martien pikte ons op en reed ons naar de Beukenhorst in Doorn.

Aloha-spagaat

Het Aloha-groepje is een uiterst gemêleerd gezelschap. Martien heeft ons bij elkaar gebracht vanwege zijn 'visioen'. Inmiddels zijn er tien bijeenkomsten geweest en het is nog steeds vaag wat we precies willen doen en bereiken. Concreet is nog amper iets gebeurd. Ik heb inmiddels een scepsis ontwikkeld: Hoe krijgen we ooit op tijd een effectief resultaat uit dit gezelschap? Het lijkt een spagaat tussen vage zwevers die willen voelen wat zich spontaan aandient en rationele pragmatici die concrete targets en mijlpalen willen plannen. Maar allen weten we dat we een nieuwe vorm van samenwerken nodig hebben en die vorm nog niet kunnen kennen. Dus besluiten we ter plekke: We gaan zodanig samenwerken dat iedereen zichzelf er in kwijt kan en toch zichzelf erin kan herkennen. Leuke paradox, niet waar. Wees jezelf. Daarmee heeft het centrale thema zich eh... spontaan aangediend zeg maar. En als uitdaging toch concreet genoeg voor alle vormgevende deelnemers. Zelf merk ik dat ik er vertrouwen in krijg. Ik besluit voor mijzelf dat dit experiment in ELK geval de moeite waard is. Het is mogelijk het antwoord op al mijn vragen over HOE werk je structureel gezond samen? Dat speelt als sinds ik in het muurschilderskollektief Karkas zat, ergens in de jaren 80. Of zelfs ver daarvoor als ik denk aan de eindeloze plenaire democratiese vergaderingen op de Kunstakademie.

Vertrouwen

Ik ervaar vandaag dat iedereen heel integer op eigen-wijze waarde levert. Het begon met drie gesprekleiders tegelijk, maar eindigde onder de rechtvaardige dominantie van de dienstvaardige faciltator. En wat een snelheid kun je maken als je je vol vertrouwen kunt laten gaan. Heerlijk. Als de tekenen niet bedriegen hebben we hier een gouden kans. Want ik begon de vergadering met twijfel en onzekerheid en vertrouw nu volop op de gezamenlijke kracht die ik meecreëer. Dat is een grote verschuiving, zelfs voor mij. En vooral dat het niet uit euforie gebeurt, maar uit een soort rust.

Samen werken en afrekenen

Het stukje 'afrekenen' moet nog worden gedaan. Maar dat is inmiddels meer gewoon een klus dan een dilemma. Dat afrekenen zouden we onder andere bij JAM ook bespreken, maar ik heb me ook daar wat teruggehouden en in algemenere zin de samenwerkingsmogelijkheden en -ambities gedeeld. Ik wil het nog wat helderder hebben ( in denken en of voelen) merk ik. Uit wijsheid of schijterigheid, dat weet ik ook nog niet. Die spagaat lijkt op de eerste: Enerzijds wil ik het dicht en -afregelen zodat ik elk nadeel proactief uitsluit, maar anderzijds hoeft dat helemaal niet van mij en wil ik gewoon grenzeloos samen verder. Ik weet nog niet hoe ik wat dat betreft mijn recente ervaringen als huisbaas een plek geef. Ik ben begonnen mijn huurders de vrije hand te geven en wist niet hoe snel ik strenge regels moest opleggen toen bleek hoe dat uitpakte. Nu in de trein, bedenk ik dat ik de samenwerking tussen JAM en ZICHT prima kan meenemen in het Aloha-experiment. Als demonstratie-project zeg maar, over hoe je je zelf blijft terwijl je je helemaal geeft...

Meesterschap leren

Enkele aspecten zijn vandaag en passant genoemd. Hoe je waarde samenhangt met je ontwikkelingsniveau. Van junior tot senior en verder, of leerling, gezel, meester. Hoe je je reputatie ontwikkelt, etc... Ergens weet ik het al, vermoed ik nu. Ik heb het decennia geleden al eens opgeschreven, maar had toen nog geen gehoor en onvoldoende zelfvertrouwen. Het begint bij lesgeld betalen en evolueert via meewerken en autonoom worden tot zelf de markt creëren. Goed. Genoeg te doen nog. Genoeg gedaan vandaag. Nog ff schetsen wat ik al weet. Dan staat dat in de week.