User:Harry/Dagboek/2007/01/10

woensdag 12 januari 2007

WOW heftige dag.

's Ochtends het Aloha-project (Ja het is nu een serieus project voor en van mij) gevolgd door een bezoek aan Jam 's middags. En dat na een eerste nacht 'weer thuis'. Nu zit ik in de trein terug naar België. Mike van Jam bracht me (samen met Tomtom) keurig op tijd naar Amsterdam centraal. Nu heb ik dus ruim twee uur rust voor mijzelf. Met het laatste restje energie in mijn gsm kon ik NET nog Gerda mijn aankomsttijd in Mechelen smsen. Toen was de batterij schoon leeg en ik ook zo ongeveer. Bij Jam heb ik eerst het lopende werk van Mike becommentarieerd. Hij doet een Defensie-klus die via mij via Gordian aan JAM is gegund. Ik merk meteen weer dat mijn beeldsyntax, mijn visuele grammatica al heel ver is ontwikkeld. Het is hard nodig is dit vast te leggen en te specificeren. Daar zou ik een boek over kunnen schrijven... Maar dat heb ik vandaag al 10 keer geroepen.

Het afgelopen half jaar

Laat ik de dag chronologisch aflopen. Gisteravond kapotmoe naar bed. Nu het einde in zicht is van Gerda's chemotraject, ontstaat er weer ruimte voor al die andere zaken waar ik mijn leven mee vulde tot medio 2006. En ruimte om te voelen wat me met mijn volle medewerking allemaal is overkomen het afgelopen halve jaar. Ik heb nu twee huizen, twee huurders, een half jaar feitelijk samengeleefd met m'n lief, mijn dochter haar eigen leven ter hand zien nemen, medebemoeienis gekregen met drie andere pubers, een emigratie doorgemaakt, inclusief cultuurshock en vooral en vooreerst een superintensieve kankerervaring op het randje van leven en dood. WOW, heftig halfjaartje.

Weer ruimte

Met 'alleen nog maar' Gerda's laatste chemo te gaan, kan ik eindelijk weer vooruit en achterom en om me heen kijken. En ik schrik van de vele veranderingen. POEH. In die state of mind lag ik gisteravond op een provisorisch bed op mijn zolder in de Huizingalaan. Van dat het allemaal wel eventjes te veel was.

Aloha voorbereiding

Ik heb als een blok geslapen tot half vijf. Daarna lag ik in gedachten alweer het Aloha-Project voor te bereiden. Alle vroegere verwante ervaringen en levenslessen die door dit thema worden opgeroepen, passeerden mijn geestesoog. Ik lag al te verwoorden wat ik wilde vertellen. Daar heb ik vandaag bijna niets van gezegd, maar het was wel precies de mentale voorbereiding die ik nodig had om vooral mijn mond te kunnen houden. Om half acht op en om kwart over negen in de trein naar Driebergen. Daar zat Harm Says al buiten het station en Martien pikte ons op en reed ons naar de Beukenhorst in Doorn.

Aloha-spagaat

Het Aloha-groepje is een uiterst gemêleerd gezelschap. Martien heeft ons bij elkaar gebracht vanwege zijn 'visioen'. Inmiddels zijn er tien bijeenkomsten geweest en het is nog steeds vaag wat we precies willen doen en bereiken. Concreet is nog amper iets gebeurd. Ik heb inmiddels een scepsis ontwikkeld: Hoe krijgen we ooit op tijd een effectief resultaat uit dit gezelschap? Het lijkt een spagaat tussen vage zwevers die willen voelen wat zich spontaan aandient en rationele pragmatici die concrete targets en mijlpalen willen plannen. Maar allen weten we dat we een nieuwe vorm van samenwerken nodig hebben en die vorm nog niet kunnen kennen. Dus besluiten we ter plekke: We gaan zodanig samenwerken dat iedereen zichzelf er in kwijt kan en toch zichzelf erin kan herkennen. Leuke paradox, niet waar. Wees jezelf. Daarmee heeft het centrale thema zich eh... spontaan aangediend zeg maar. En als uitdaging toch concreet genoeg voor alle vormgevende deelnemers. Zelf merk ik dat ik er vertrouwen in krijg. Ik besluit voor mijzelf dat dit experiment in ELK geval de moeite waard is. Het is mogelijk het antwoord op al mijn vragen over HOE werk je structureel gezond samen? Dat speelt als sinds ik in het muurschilderskollektief Karkas zat, ergens in de jaren 80. Of zelfs ver daarvoor als ik denk aan de eindeloze plenaire democratiese vergaderingen op de Kunstakademie.

Vertrouwen

Ik ervaar vandaag dat iedereen heel integer op eigen-wijze waarde levert. Het begon met drie gesprekleiders tegelijk, maar eindigde onder de rechtvaardige dominantie van de dienstvaardige faciltator. En wat een snelheid kun je maken als je je vol vertrouwen kunt laten gaan. Heerlijk. Als de tekenen niet bedriegen hebben we hier een gouden kans. Want ik begon de vergadering met twijfel en onzekerheid en vertrouw nu volop op de gezamenlijke kracht die ik meecreëer. Dat is een grote verschuiving, zelfs voor mij. En vooral dat het niet uit euforie gebeurt, maar uit een soort rust.

Samen werken en afrekenen

Het stukje 'afrekenen' moet nog worden gedaan. Maar dat is inmiddels meer gewoon een klus dan een dilemma. Dat afrekenen zouden we onder andere bij JAM ook bespreken, maar ik heb me ook daar wat teruggehouden en in algemenere zin de samenwerkingsmogelijkheden en -ambities gedeeld. Ik wil het nog wat helderder hebben ( in denken en of voelen) merk ik. Uit wijsheid of schijterigheid, dat weet ik ook nog niet. Die spagaat lijkt op de eerste: Enerzijds wil ik het dicht en -afregelen zodat ik elk nadeel proactief uitsluit, maar anderzijds hoeft dat helemaal niet van mij en wil ik gewoon grenzeloos samen verder. Ik weet nog niet hoe ik wat dat betreft mijn recente ervaringen als huisbaas een plek geef. Ik ben begonnen mijn huurders de vrije hand te geven en wist niet hoe snel ik strenge regels moest opleggen toen bleek hoe dat uitpakte. Nu in de trein, bedenk ik dat ik de samenwerking tussen JAM en ZICHT prima kan meenemen in het Aloha-experiment. Als demonstratie-project zeg maar, over hoe je je zelf blijft terwijl je je helemaal geeft...

Meesterschap leren

Enkele aspecten zijn vandaag en passant genoemd. Hoe je waarde samenhangt met je ontwikkelingsniveau. Van junior tot senior en verder, of leerling, gezel, meester. Hoe je je reputatie ontwikkelt, etc... Ergens weet ik het al, vermoed ik nu. Ik heb het decennia geleden al eens opgeschreven, maar had toen nog geen gehoor en onvoldoende zelfvertrouwen. Het begint bij lesgeld betalen en evolueert via meewerken en autonoom worden tot zelf de markt creëren. Goed. Genoeg te doen nog. Genoeg gedaan vandaag. Nog ff schetsen wat ik al weet. Dan staat dat in de week.