Het verlangen

Er was eens een man, die een wens had, een diep vurig verlangen dat hij graag wilde realiseren. Dat verlangen ging zo diep en was zo vurig dat hij er bij niet meer van kon slapen. Hij wilde al heel lang iets nuttigs doen, iets wat anderen zou helpen. Hij wist dat hij dit niet alleen kon en vertelde zijn wens aan anderen. Zijn wens was om een boek te schrijven samen met anderen, niet zomaar een boek, maar een zeer speciaal boek. Een boek voor iedereen, een boek dat mensen zou helpen hun wensen te realiseren. Een boek waar mensen blij van zouden worden, een boek dat ze zou inspireren om iets te doen met die onvervulde wensen en verlangens die ze zelf hadden. Een boek met inzichten die iedereen kon gebruiken, waar en wanneer dan ook. Welk idee je ook zou hebben, het boek zou je antwoorden geven op vragen over hoe je dat idee zou gaan uitvoeren. Hij noemde het idee: het Aloha project.

Aloha is een begroeting uit Hawai, dat zowel voor ontmoeting als voor afscheid gebruikt wordt. Aloha is een vreugdevolle begroeting, open en onvoorwaardelijk en vooral vriendelijk. Aloha moest de sfeer beschrijven waarin dit project gedaan zou worden: positief en vol wederzijds respect.

De mensen tegen wie deze man zijn idee vertelde, stonden daar heel positief tegenover en wilden mee doen. Enthousiast meldden ze zich aan en wilden meteen aan de slag gaan. Maar de man zei, nee, eerst wil ik met jullie een belangrijke afspraak maken, waar we ons allemaal aan moeten gaan houden. Ik wil graag dat jullie een belofte ondertekenen, die ons allemaal verantwoordelijk maakt voor het realiseren van het idee. Deze belofte gaat er ook voor zorgen dat het idee echt een kans van slagen heeft. Dat er vertrouwen is onderling om je vrij te voelen al je eigen ideeën uit te spreken, zonder de angst dat een ander met jouw idee er vandoor gaat. De mensen begrepen dat dit inderdaad wel nodig zou zijn en zo werd een Belofte tot Rentmeesterschap ondertekend door de deelnemers. Sommigen hadden nog wel hun twijfels of dit nu wel echt nodig was, want het ondertekenen riep een onbestemd gevoel op, iets wat vaker gebeurt als we iets moeten ondertekenen. We willen dan altijd zeker weten dat er geen addertje onder het gras zit, toch? De man stelde de mensen gerust en zei dat de belofte vooral ook garandeerde dat iedereen eigenaar was van zijn of haar eigen ideeën. Wat je ook bedacht, het zou jouw idee zijn en blijven. Het voordeel echter bij dit project, was dan dat anderen je zouden kunnen steunen bij het uitvoeren van jouw idee of wens. Samen kun je nu eenmaal meer dan alleen.

Vervolgens nodigde de man iedereen, die zich had aangemeld, uit in een mooi landgoed midden in de bossen. Een landgoed, dat door de eigenaar ter beschikking was gesteld voor dit project, want ook hij geloofde er in. De man, laten we hem M. noemen, legde zijn droom uit aan het gezelschap: hij wilde een boek uitbrengen dat op 7-7 - 2007 één miljoen euro zou hebben opgeleverd aan donaties. Het boek zou overal in de boekwinkels en waar maar kon liggen en mensen konden er voor geven wat ze wilden. Met het miljoen zou M. en zijn gezelschap andere nuttige doelen kunnen verwezenlijken om de wereld een betere plek te maken. Nadat M. zijn verhaal had gedaan, keek hij naar het gezelschap en zette zichzelf open voor hun reacties. Wat vonden ze er van en welke vragen hadden ze? Hij schreef al de vragen op en probeerde deze zo goed mogelijk te beantwoorden. Een aantal mensen had tijdens zijn verhaal ook al ideeën gekregen en wilden deze graag meteen in de groep gooien. M. ging daar niet meteen op in, maar zei dat eerst een pauze moest zijn om het even allemaal te laten inwerken. Na deze bezinningspauze, gingen ze weer aan de slag en er volgde een waterval aan ideeen die wel goed opgeschreven moesten worden, anders zou alles weer vergeten worden. Op een groot wit vel werden alle ideeen opgeschreven, zodat dit bewaard kon worden. Er werden ook nog foto’s gemaakt van het vel papier en wat er opstond en van de aanwezigen. De bedoeling was om dit allemaal op een speciale website te zetten waar alle betrokkenen toegang tot hadden en die ze zelf ook vrij gemakkelijk konden bewerken en veranderen.