Het verlangen

Het verlangen Er was eens een man, die een wens had, een diep VURIG VERLANGEN dat hij graag wilde realiseren. Dat verlangen ging zo diep en was zo vurig dat hij er bijna niet meer van kon slapen. Hij wilde al heel lang iets nuttigs doen, iets wat anderen zou helpen. Hij wist dat hij dit niet alleen kon en vertelde zijn wens aan anderen. Zijn wens was om een boek te schrijven samen met anderen, niet zomaar een boek, maar een zeer speciaal boek. Een boek voor iedereen, een boek dat mensen zou helpen hun wensen te realiseren. Een boek waar mensen blij van zouden worden, een boek dat ze zou inspireren om iets te doen met die onvervulde wensen en verlangens die ze zelf hadden. Een boek met inzichten die iedereen kon gebruiken, waar en wanneer dan ook. Welk idee je ook zou hebben, het boek zou je antwoorden geven op vragen over hoe je dat idee zou gaan uitvoeren. Hij noemde het idee: het Aloha project. ALOHA is een begroeting uit Hawaï, dat zowel voor ontmoeting als voor afscheid gebruikt wordt. Aloha is een vreugdevolle begroeting, open en onvoorwaardelijk en vooral vriendelijk. Aloha beschrijft de sfeer waarin dit project gedaan zou worden: positief, vol wederzijds respect en onvoorwaardelijk: je mocht vooral jezelf zijn, zonder oordelen. De mensen tegen wie deze man zijn idee vertelde, stonden daar heel positief tegenover en wilden mee doen. Enthousiast meldden ze zich aan en wilden meteen aan de slag gaan. Maar de man zei, nee, eerst wil ik met jullie een belangrijke afspraak maken, waar we ons allemaal aan moeten gaan houden. Ik wil graag dat jullie een belofte ondertekenen, die ons allemaal verantwoordelijk maakt voor het realiseren van het idee. Deze belofte gaat er ook voor zorgen dat het idee echt een kans van slagen heeft. Dat er vertrouwen is onderling om je vrij te voelen al je eigen ideeën uit te spreken, zonder de angst dat een ander met jouw idee er vandoor gaat. De mensen begrepen dat dit inderdaad wel nodig zou zijn en zo werd een BELOFTE TOT RENTMEESTERSCHAP ondertekend door de deelnemers. Sommigen hadden nog wel hun twijfels of dit nu wel echt nodig was, want het ondertekenen riep een onbestemd gevoel op, iets wat vaker gebeurt als we iets moeten ondertekenen. We willen dan altijd zeker weten dat er geen addertje onder het gras zit, toch? De man stelde de mensen gerust en zei dat de belofte vooral ook garandeerde dat iedereen eigenaar was van zijn of haar eigen ideeën. Wat je ook bedacht, het zou jouw idee zijn en blijven. Het voordeel echter bij dit project, was dan dat anderen je zouden kunnen steunen bij het uitvoeren van jouw idee of wens. Samen kun je nu eenmaal meer dan alleen. DE INTRODUCTIE Vervolgens nodigde de man iedereen, die zich had aangemeld, uit in een mooi landgoed midden in de bossen. Een landgoed, dat door de eigenaar ter beschikking was gesteld voor dit project, want ook hij geloofde er in. De man, genaamd MARTIEN, legde zijn droom uit aan het gezelschap: hij wilde een boek uitbrengen dat op 7-7 - 2007 één miljoen euro zou hebben opgeleverd aan donaties. Het boek zou overal in de boekwinkels en waar maar kon liggen en mensen konden er voor geven wat ze wilden. Het boek zou een resultaat zijn van een samenwerking met elkaar volgens de Aloha filosofie. Het zou een reis zijn, een ontdekkingsreis, waar van alles zou kunnen gebeuren en waarin men van alles zou kunnen tegenkomen. Met het miljoen zou Martien en zijn reisgezelschap andere nuttige doelen kunnen verwezenlijken om de wereld een betere plek te maken.

Nadat Martien zijn verhaal had gedaan, keek hij naar het gezelschap en zette zichzelf open voor hun reacties. Wat vonden ze er van en welke vragen hadden ze? Hij schreef al de vragen op en probeerde deze zo goed mogelijk te beantwoorden. Een aantal mensen had tijdens zijn verhaal ook al ideeën gekregen en wilden deze graag meteen in de groep gooien. Martien ging daar niet meteen op in, maar zei dat eerst een pauze moest zijn om het even allemaal te laten inwerken. Na deze BEZINNINGSPAUZE, gingen ze weer aan de slag en er volgde een waterval aan ideeën die wel goed opgeschreven moesten worden, anders zou alles weer vergeten worden. Op een groot wit vel werden alle ideeën opgeschreven, zodat deze GRAFISCHE NOTULEN bewaard kon worden. Er werden ook nog foto’s gemaakt van het vel papier en wat er opstond en van de aanwezigen en zo kreeg je dan een PRAATPLAAT. De bedoeling was om dit allemaal op een speciale website te zetten waar alle betrokkenen toegang tot hadden en die ze zelf ook vrij gemakkelijk konden bewerken en veranderen. Deze WIKI website zou het reisverslag vormen van het Aloha gezelschap. DE BIJEENKOMSTEN Na de succesvolle introductie werd afgesproken dat het gezelschap elke week, op woensdag op Beukenrode, bij elkaar zou komen om aan het project te werken. De intentie was dat iedere deelnemer in ieder geval één keer in de twee weken er probeerde te zijn, zodat er goede voortgang zou zijn. Niet alle betrokkenen wilden of konden dit, dus al snel bleek er een KERNGEZELSCHAP te zijn en een groep die vanaf de zijlijnen graag wilden meedoen: DE VRIENDEN van Aloha. De deelnemers van het kerngezelschap varieerden, soms viel er iemand uit en soms kwam er iemand bij. Het gezelschap bestond in het begin uit vooral mannen, maar er kwamen later ook vrouwen bij. Dit was wel belangrijk voor een goede balans van het mannelijke en het vrouwelijke, iets waar in onze maatschappij niet voldoende aandacht aan wordt gegeven. Een bijeenkomst werd al snel gedoopt in een CIRKEL en er waren een aantal vaste elementen bij de Cirkel, zoals het begin waarin alle deelnemers elkaar vertelden hoe ze zich voelden en wat ze graag uit de dag wilde halen. Deze CHECK IN werd als snel door één van de deelnemers, STANLEY, in een vorm gegoten die veel weg had van de oude Indianen: in een kring zitten en met gebruik van een TALKING STICK. Degene die de talking stick vast had, mocht het woord doen en anderen moesten onvoorwaardelijk luisteren en mochten niet onderbreken. De check in werd ingeleid door een BRULLENDE STILTE, zodat iedereen de gelegenheid kreeg om zich energetisch af te stemmen op elkaar en op hun omgeving. De stilte bracht rust in het hoofd en aandacht voor elkaar en het moment. Het mooie van de check in was dat het alle kanten op kon gaan: van alles werd gezegd en daardoor kwamen anderen ook weer op mooie ingevingen. Soms was het emotioneel, soms gewoon mooi, maar altijd waren ze zeer waardevol. Het was duidelijk vanaf het begin dat er een sfeer van vertrouwen was en dat iedereen zich vrij voelde om vanuit het hart te spreken. Iedere deelnemer kreeg de kans om een korte presentatie te geven over zichzelf: wat hij of zij verwachtte van het project en wat hij of zij kon bijdragen. In deze korte presentatie, een ORATIE, moest hij of zij ook vertellen over zijn of haar persoonlijke WAARDEN en hoe deze zich vertaalden naar waarden voor de groep. Voor de één was zo’n presentatie zeer eng en spannend, voor de ander een genoegen en was er het risico dat het de afgesproken tijd van drie minuten overschreed. Toch was het belangrijk dat je de anderen van het gezelschap een kans gaf je beter te leren kennen en te weten wat ze aan je konden hebben. Er was meestal wel een soort agenda, maar in de eerste cirkels werd daar wel vanaf geweken. Er was veel tijd nodig voor elkaar leren kennen en ook voor het goed onder woorden brengen van de INTENTIE van het Aloha project. Er waren nog veel onduidelijkheden, maar ook veel ideeën en er moest naar gezamenlijke doelen toegewerkt worden om de intentie uit te kunnen voeren. Veel van de ideeën kwamen uit BRAINSTORMEN en de bedoeling was om het idee een naam te geven en te plaatsen in de SCHATKAMER VAN IDEEËN , waar een SCHATBEWAARDER een lijst zou bijhouden, zodat de ideeën niet verloren zouden gaan.