Aloha:Amuse/Ervaring

Aloha ervaringsverhalen

Een kwetsbare transformatie—Manon Tromp

Ik ben begonnen mijn ervaringen op te schrijven van mijn transformatie naar een gezond en fit persoon. De laatste jaren zat ik niet goed in mijn vel: ik voelde me slap, rusteloos, weinig energiek en snel moe of lusteloos en depressief. Ik was duidelijk te zwaar en ik durfde niet eens in de spiegel te kijken naar mezelf. Aantrekkelijk voelde ik me al helemaal niet en ik trok mezelf steeds meer terug van de wereld. Ik was al vrij zelfstandig, maar dat werd ik nog meer: ik had niemand nodig, ik kon het allemaal zelf wel. Op het oog voor anderen, had ik een prima leven voor mezelf: een mooi huis, lieve kinderen, actief met van alles, reizen naar Engeland, workshops geven, zingen etc.

Ik denk nu ook een stuk positiever, want gezonder bezig zijn, geeft me een gezondere geest. Ik ben dankbaar elke dag voor wat ik heb en ik voel me sterker worden. Ik weet dat het me gaat lukken! De magie zit in mij en ik heb er contact mee gemaakt.

Een persoonlijke levensles—Johan Smits

Ik was 28 jaar en werkte voor een grote ICT organisatie. Ik had een voor de buitenwereld leuke job als buitendienst verkoper, maar was niet happy. In de loop van de jaren nam de vrijheid af, verkaste mijn vrienden naar andere toko’s en werd de sfeer een stuk grimmiger. Er diende ook beter gepresteerd te worden, wat mij eigenlijk niet zo goed afging. Ik hield niet zo van targets en de druk die dat gaf. Ik hunkerde eigenlijk naar de oude tijden, maar die kwamen niet terug. En langzaam ontstond er een leegte in mijzelf. Ik vond er eigenlijk niets meer aan. Vooral de verharding en houding van het management stond mij toen erg tegen. Ik vond het vaak zelfs onmenselijk. En toch bleef ik er gewoon werken.

Openheid vergt moed—Marjolein Hins

Ik ben opgevoed in een zeer open omgeving. Ook een omgeving, die zich snel aanpast aan wat anderen willen, om daardoor harmonie te creeeren. De tegenhanger hiervan is dat ik niet heb geleerd om assertief te zijn en grenzen aan te geven en al snel mijn eigen weten in twijfel trok. En dat er een boel mensen zijn die misbruik kunnen maken van je goede bedoelingen.

In mijn leven ben ik hier meerdere malen tegenaan gelopen (zie ook het artikel in FD van 29 januari 2007). En gelukkig maar. Wat ik namelijk achteraf zie is dat ik ook een andere waarde van huis uit heb meegekregen, die ik zeer waardeer. Eerlijkheid, naar anderen en ook naar mezelf. Respect kreeg iemand van ons pas als ze zich als mens respectvol gedroegen. Status was niet belangrijk. Het feit dat iemand een hoge functie heeft of een grote auto maakt hem of haar nog niet een beter mens.

Deze twee stromen liepen door elkaar heen en als ik terugkijk zie ik nu dat het soms ook heel verwarrend was. Want echt een eigen mening, nee, die had ik niet. Toch ben ik met name blij met de laatste stroom, want die heeft ervoor gezorgd dat hoe onzeker ik me ook voelde er altijd van binnen een vlammetje was dat zei: he, maar jij bent ook OK.

Heerlijk huilen—Martien van Steenbergen

NOTA BENE 't Is een lang verhaal—schrijven is schrappen, en dat moet ik dus nog doen… echter, misschien kan jij me helpen schrappen Manon?!

Vianen, 28 oktober 1985—Anja, mijn vrouw, is compleet uitgeteld. We zijn beiden in verwachting van ons eerste kind. De weeën zijn al begonnen en de ontsluiting ook. Anja voelt zich prima en heeft het steeds zwaarder met de weeën. Halverwege de avond wordt het menens en Govy, de vroedvrouw, komt over een half uurtje ook. De verpleegkundige is er al vanaf een uur of zeven.

Tegen een uur of elf wordt de bevalling onvermijdelijk. Tijdens de zwangerschap hebben we veel haptonomie gedaan en nu ga ik maar lekker achter Anja zitten, op het bed en 'met mijn rug tegen de muur'. Kan ik haar lekker (onder)steunen. Samen bevalt beter.

't Is ondertussen 29 oktober geworden. Zo rond één uur. Het hoofd is er al uit. Nu de rest nog. Maar de bevalling stokt. Govy wordt wat nerveus. Even later wordt Martijn toch geboren en snel door Govy in "aluminiumfolie" gewikkeld. Martien wordt gesommeerd Martijn mee te nemen. We moeten naar het ziekenhuis. Anja krijgt—vlak voordat we vertrekken—nog een of andere injectie in haar been. Een prikje tegen het bloeden. Snel daarna laten Anja en de verpleegster eenzaam achter en vertrekken in een druilige donkere nacht in Govy's Mini Cooper met een noodgang naar het Antonius in Nieuwegein. Ik hou een of ander zilverkleurig en rochelend en warm aanvoelend pakketje in mijn handen.

Tien minuten later komen we aan bij het Antonius en Martijn gaat rechtsreeks de couveuse in. Dan zie ik het pas voor het eerst. Martijn heeft een tennisbal op zijn rug. Een cele. Hij is met een lichte vorm van open ruggetje geboren—meningocele spina bifida. Ontgoocheld hoor ik het verhaal van de stokkende bevalling aan. Martijn bleef hangen door die tennisbal op zijn rug. Met Martijn gaat het verder prima. Alle lichaamsfuncties werken gelukkig normaal. Na een uurtje of zo vertrekken we weer naar huis en Martijn blijft eenzaam achter in de couveuse.

Thuisgekomen vertel ik het hele verhaal aan Anja die nog maar net bekomen is van de bevalling. Morgen moeten we met Martijn naar het AMC, zo vertel ik haar. Zo gezegd zo gedaan, en wat volgt zijn dagen achtereen heen en weer naar't AMC. Testen, artsen, specialisten, en zo voort. Uiteindelijk komt alles, en met name Martijn, op zijn benen terecht. De cele wordt verwijderd en de daaropvolgende jaren ondergaat Martijn diverse operaties en behandelingen. Er zit gelukkig geen zenuwweefsel in de cele. Met Martijn gaat het uitmuntend. Goede gezondheid. Goed stel hersenen. Goed humeur. Heeft alleen minder gevoel in zijn linkerbeen en moet aangepast schoeisel dragen en loopt wat mank.

Zo'n zeven jaar alter, ergens rond 1992/1993, zit ik in een sales training bij Sun Microsystems, en de goog die de training verzocht vraagt iedereen een persoonlijk verhaal te vertellen. Ik begin te vertellen over de geboorte van Martijn en binnen een minuut barst ik in een enorme huilbui uit. De tranen biggelen over mijn wangen. Ik weet niet wat me overkomt en kan mijn verhaal op dat moment niet afmaken…

Een kleine twintig jaar na Martijn's geboorte—najaar 2006—zit ik in de kring met anderen tijdens een miniworkshop van een bijeenkomst van de Spirituele Management Tafel op landgoed De Horst in Driebergen. Frank Heckman vertelt over de 'reis van de held' en vraagt iedereen in groepjes van twee kort een verhaaltje te vertellen over een bijzonder prettige ervaring op het gebied van samenwerken. Ik heb geen idee wat ik zal vertellen. Iets van het werk? Bij Sun? Anders? Blanko is het bij mij. Totdat… opeens schiet ik helemaal vol. De tranen biggelen over mijn wangen. Ja! Dat is het. Samenwerken met Anja tijdens de geboorte van Martijn. Er zit daar iets heel dieps. Ik kan mijn verhaal niet afmaken op dat moment. Ralph Freelink probeert me zo goed en zo kwaad als dat gaat te troosten. Even later ben ik weer bijgetrokken. De rest van de avond verloopt heerlijk en vervuld van liefde begroet ik Anja later die avond als ik weer thuis ben.

Maar wat is dat nou toch. Er zit daar iets met de geboorte van mijn zoon. Ik kan mijn vingers er niet achter krijgen. En dat hoeft van mij ook niet. Maar het boeit me wel. Hoe vaker het me gebeurt, hoe prettiger ik me er bij voel. Heerlijk huilen.