Aloha:dagboek Marjolein week 6 t/m 10 - 2007

<accesscontrol>Aloha</accesscontrol>

week 7-2007

Breekpunt en hartenwens Maandag start ik om 10.00 uur met een gesprek met Martien over de geldkwestie van het boek. Ik ben van mening dat wij een 2-sporen beleid kunnen volgen, dus zowel creatieve wegen verzinnen om mensen/bedrijven zelf geld te laten geven EN de mogelijkheid openhouden dat er een uitgever komt die het 'gewoon' in de schappen in de winkels wil leggen tegen de huidige normale condities. Martien bleef t/m vorige week en ook vandaag volhouden dat hij dat absoluut niet wil. OK, zeg ik, dan hebben wij hier dus een belangrijk keuzepunt en breekpunt te pakken. Verder praten we over onze gezamenlijke verdriet en frustraties dat we zo graag zouden willen dat alles wel loopt en werkt en dat we ons afvragen: als het nou met een groep zulke toppers en geweldige betrokken mensen niet lukt, wanneer gaat het dan wel lukken? Hier hebben we dus weer heel duidelijk een gemeenschappelijke visie en enorm verlangen..... dat biedt altijd ruimte voor mij, want dan kun je je eigen ego-stukken overstijgen en naar oplossingen zoeken. Hopelijk gaan er mooie dingen gebeuren..... ik koester het in mijn hart deze wens....

Amira en Aloha feeling Manon heeft dat ook geconstateerd en voor onze cirkel op woensdag Amira uitgenodigd van Malamalomi. Omdat Manon hetzelfde gevoel heeft en net als ik zou willen uitstappen. Zij vertaalt het echter als volgt: wij hebben een project dat Aloha! heet, we weten echter niet eens waar Aloha! voor staat. Dus laten wij Amira uitnodigen om ons dat te komen vertellen.

Ik schrijf dit 's avonds terwijl we net Cirkel 15 met haar achter de rug hebben. Vanmorgen kwam ik een half uur later, omdat ik na wakkerworden me goed voelde en toen ik aan onze dag dacht meteen heel misselijk werd en moest overgeven, dus heb ik dat maar even toegelaten. Inmiddels is de misselijkheid weg, maar ben ik voorzichtig met eten, koffie en alcohol, voel dat dat niet goed is voor mijn lijf. Ik ben om 16.30 uur mijn bed in gegaan en er om 20.00 uur uitgekomen. Mijn lijf doet pijn, want ik heb voor mijn gevoel hard moeten werken en schoot echt in een geheel zwaar en moeilijk stuk van mezelf, ik voelde me weer niet gehoord door Martien (karma? collectief stuk mannelijk/vrouwelijk?) en ik kon het hem niet in de juiste woorden vertellen. In plaats daarvan schoot mijn hele lijf in de stress en viel ik zowat flauw. Amira valt bij om Martien uit te leggen wat er gebeurt en Manon helpt mij weer te gronden. Martien luistert echt vanuit zijn hart dit keer en ik krijg hem uitgelegd dat ik me zeer verantwoordelijk voel voor de geldkwestie binnen Aloha! omdat ik in de Marketinggroep zit en ik die last niet alleen wil dragen. Maar 'm zeker niet wil dragen als ik niet de ruimte heb om ook de gewone wegen te gebruiken als we die toevallig tegenkomen. Hij wil de verantwoordelijkheid dus van me overnemen, waarop ik zeg: nee, dat is niet mijn boodschap, ik ben mans (hahaha, mooie uitspraken hebben wij toch in NL, die ons collectieve denken heerlijk vasthouden) uhhh vrouw genoeg om mijn verantwoordelijkheid te nemen voor mijn stukken. Hij doet een concessie: het is prima als je die andere wegen ook gebruikt. Daarmee is mijn hele gevoel van -niet gehoord worden- opgelost. Lieve Martien en groep die hebben geholpen door hun aanwezigheid, dankjulliewel!!

Familiegevoel Amira sprak vandaag over een familiegevoel dat wij zouden moeten hebben, dat heb ik na vandaag weer terug. Ik weet dus nu ook dat ik dat kwijt was en daarover zo verdrietig was, zeker omdat ik voel dat wij niet voor niks bij elkaar zijn en ik ook in andere groepen waar ik mee samenwerk probeer dat familiegevoel vorm te geven en het lijkt alsof wij dat in de westerse wereld niet meer kunnen, wat door Amira werd bevestigd. Dus kudoos voor Manon en haar geweldige interventie. Zo zie je maar weer, ieder zet zijn/haar kwaliteit in en samen komen we er wel, alleen soms hebben we voor hobbeltjes even tijd nodig. Ik schrijf nu al mijn gevoelens op en zal de komende en volgende week t/m mijn vakantie zien wanneer ik weer de ruimte heb voor daadkrachtige actie. Ik ben ik elk geval van plan om naar Holland Open te gaan volgende week dinsdagavond!

Aloha! kaarten Oja, ik wil nog wel even delen wat de Aloha! kaarten vandaag zeiden over het hier en nu waar ik sta qua energiedoorstroming in mijn lijf:

• 1. mind kaart: laat je oordelen los! (prachtig, heel toepasselijk)
• 2. hart kaart: remember that you are spirit. Think pono!! (pono betekent: right, open, no troubles)
• 3. belly kaart: remember that you're also part of GOD. Think you're OK. Be one with one.
• 4. De boodschap van mijn voorouders: I HANA PA'A PONO. Deze chant moet ik zo vaak mogelijk gaan zeggen. Voor mezelf en voor de groep, zo help ik ons allen om PONO te denken. En doen anderen weer hun stuk, wat een talentenbundeling!!

week 6-2007

Het is een moeilijke week voor mij ten aanzien van Aloha! Ik voel me niet gehoord door Martien, ik baal van de collega's die zich terugtrekken en niks doen en wachten (of heb ik misschien wel bewondering dat ik dat niet makkelijk kan? :-)) ). Kortom, ik doe deze week bijna helemaal niks in creatie en ik duik in mijzelf en wat 't met me doet. Ik ben veel moe en heel verdrietig. Wel leg ik nog steeds nieuwe contacten, omdat ik hoop dat we het volgende week weer los kunnen trekken. Zo heb ik een CEO met Maatschappelijk hart telefoonnummer doorgekregen en kunnen we een uitgever benaderen, die soms mee- en vooruitinvesteert in projecten.

Tevens hebben Johan en ik natuurlijk de belangrijke liefdevolle 'confrontatie' met Martien om hem wakker te schudden dat zaken niet goed lopen.

Ook zijn Manon, Johan en ik op zondag de hele middag bij Manon thuis 'aan het werk' met inspirerende ideeen en ons eigen stukje proces een plek geven. Ha, eigenlijk best heel veel gedaan, toch, als ik het zo teruglees :-)) Ik kom einde van het weekend wel tot de conclusie dat het voor mij echt niet meer verder hoeft in deze vorm als we niet anders met elkaar gaan werken. Open hart, oordeelloos, concessies doen, planning en loslaten en vanuit vertrouwen dat we niet voor niks bij elkaar zijn.