Bronstorming Manon Tromp

Bronstorming Manon - ALOHA GEDACHTES

Hoe maak je een boek dat vele mensen met verschillende achtergronden inspireert? Waar moet je aan denken? Waarmee kun je ze raken? Hoe kun je ze raken? Waarom zou je dat willen? Wil je de mensen in beweging zetten, wil je ze aan het nadenken zetten, wil je ze wat laten voelen?

Wanneer zijn mensen geïnspireerd? Als je ze weet te raken in hun gevoel, in hun emotie of als je ze een nieuw inzicht geeft, iets waar ze zelf niet op zouden komen. Als je ze iets geeft waar ze wat aan hebben, waar ze wat mee kunnen om hun eigen leven te verbeteren of die van een ander. Als je ze hoop geeft, liefde of door een voorbeeld een ander een weg laat zien, die ze op kunnen gaan. Als je ze laat voelen dat ze uniek zijn, dat ze verschil kunnen maken in de wereld, dat ze niet alleen zijn. Dat ze de kracht hebben hun eigen realiteit te creëren, dat zij aan het stuur staan van het leven en niet geleefd worden. Dat ze geen slachtoffer hoeven te zijn, maar ook een andere keuze hebben. Dat ze altijd keuzes hebben. Dat er overvloed is, genoeg voor iedereen. Dat angst een illusie is. Dat we zonder angst kunnen leven. Dat er vertrouwen is in de scheppende kracht van het universum. Dat we veel meer kunnen dan we denken.

Er zijn eigenlijk een paar thema’s die terugkomen in de gesprekken die ik met mensen heb over ons boek:

• Het gevoel dat je belangrijk bent • Het gevoel dat je niet alleen ben • Het gevoel dat je nodig bent • Een positief gevoel • Een gevoel van onvoorwaardelijke acceptatie

Dit zijn uiteraard thema’s die terugkomen in de diepere betekenis van Aloha. De uitdaging is hoe je die thema’s adresseert zonder ze direct te benoemen. Hoe geef je mensen inspiratie om de bovenstaande gevoelens te integreren in hun leven en zichzelf?

In de cirkel van 13 december j.l., kregen we door de tekeningen van Dennis een ingeving om vanuit een zeer aardse benadering, het verhaal van een boer te doen, die door een boek uit klei getrokken, tot allerlei inzichten komt. Je kunt hier veel kanten mee op, allerlei karakters van allerlei leeftijden in naar voren laten komen, werken met de seizoenen en nog veel meer. Toch werd ik toen ik thuis was, weer bevangen door het gevoel dat we wel moesten opschieten, want dat boek moet er al snel zijn en misschien moeten we het simpeler maken. We hadden het die dag ook over pretogen gehad, waar wordt je blij van, dus daar op door denkend, kwam ik op het Pretogen boek. Een boek met plaatsje en teksten die meteen pretogen geven bij mensen: ze worden er blij van als het lezen. Het raakt het kind in hen: kinderen zijn inspiratie, onbevangen, integer, puur en liefdevol. Het boek moet ons in ons kind zijn raken: we willen allemaal gekoesterd worden, geliefd en geknuffeld. Spelen is een natuurlijk deel van ons zijn, zo hoort het te zijn. Lachen, vrolijk, gek. Los zijn van hoe het hoort, los zijn van hoe het zou moeten. Los van beperkt gedrag, los van beperkingen. De vrijheid voelen om te kunnen zijn. Vrij om jezelf te zijn.

Maar misschien laten we dat al zien door onze eigen ervaringen en reis te beschrijven van het Aloha project? Ik ben er nog niet geheel over uit, maar wel heel dichtbij…. Misschien dat een ander hier weer inspiratie van krijgt..