Talk:STOP DE PERSEN!!!

The Rock 08:58, 2 February 2007 (CET): Lieve Marjolein. Dank je voor je hartelijke en uitvoerige reactie. Ik ga het een paar keer aandachtig doorlezen (al 1x gedaan) en integreer het in het geheel.

Marjolein Vrijdagmorgen 2 februari 01.45 uur

Lieve Martien,

Ik kwam vanavond om 23.00 uur thuis van een gezellig etentje met Ton Plekkenpol en ging nog even mijn mail lezen. Daarbij trof ik jouw e-mail aan. Ik heb alle info gelezen en tijdens het lezen werd ik zwaar en haakte af. Bij twijfel haal ik niet in en dit voelt als twijfel. Ik ben vervolgens bijna 1 uur gaan mediteren om te voelen wat het met me doet en wat ik hiermee wil. Ik zal nu mijn reactie delen.

Allereerst: ik ben verdrietig, want ik wil graag met elkaar de eindstreep halen op 7/7/7. Ik voel echter dat er een paar zaken essentieel niet meer kloppen voor mij.

Wij hebben bepaald met de groep: We maken een verassend mooie reis waarbij we op 7/7/7 tenminste €1M hebben ontvangen in een fonds dankzij ons extreem zinnige en succesvolle boek en de andere dingen die uit onze Aloha-reis voortkomen! Jij bepaalt nu: En om op 7/7/7 tenminste €1M in een fonds te hebben verzameld door het aanreiken van een extreem zinnig boek waarvan de klant bepaalt wat hij of zij ervoor geeft!

Als dat inderdaad zo belangrijk voor je is, dan kan ik niet verder meereizen.

Waarom niet? Ik heb ooit Q-Search opgericht, met de gedachte dat je zo'n bedrijf kunt draaien door er niks voor te vragen en allen bij successen af te rekenen. Dus ik begrijp jouw gedachte helemaal om het uit de klant te willen laten komen wat zij ervoor willen betalen. Ik heb echter toen ook geleerd dat er iets in dat systeem niet klopte. Wil er iets in beweging komen, dan moet er energie stromen, in elke vorm dan ook. Tevens heb ik gezien dat geld een nu nog heel belangrijke energie is om die motor aan te zetten. Toen mensen na 3 jaar gingen betalen voor hun partnership gingen ze er ook echt iets mee doen, of haakten ze heel doelbewust af, kortom men was er veel bewuster mee bezig en stak er bewust wel of geen energie in. Ik was verbaasd, omdat dat voor mij niet zo werkte, ik heb het niet nodig om geld te hoeven betalen om mijn bijdrage echt om te zetten in activiteit. En terwijl ik dit schrijf denk ik, nou..... ook voor mij geldt: als ik ergens energie in heb gestoken is het commitment wel groter om er mee door te gaan...... heel menselijk dus.

Omdat ik echter een groot persoonlijk hoger doel heb om mensen bewust te maken en te bewegen en wij nou eenmaal bij de 2% mensen horen, die aan deze bewustwording werken, hebben we 98% van de mensen nog te raken en te bewegen. En ik geloof er in dat dat sneller gaat als je hun taal spreekt, want dan is het gat dat je moet overbruggen minder groot. M.a.w. ik geloof dat geld hierin een belangrijke koevoet speelt...... nog wel. Zodra mensen bewust zijn en het een tijdje leven kun je dan de vervolgstap gaan maken en die zal veel makkelijker gaan. Dus nee, ik gooi hiermee mijn idealen niet weg, integendeel, ik zet ze zo neer dat ik ze sneller kan bereiken.

Tevens is er nog een punt. Achteraf kan ik zeggen dat ik de eerste 3 jaren ook geen geld heb gevraagd, omdat ik deepdown wel wist dat mijn concept klopte en zou werken, maar dat ik ook dacht dat ik het niet aan de man zou kunnen brengen...... later dacht ik..... of twijfelde ik eraan hoe ik het aan de man moest gaan brengen en wilde ik eerst de zekerheid hebben dat het werkt??? En was ik dus gewoon onzeker?? Was het mijn excuustruus (interne blokkade)?? Kortom, was ik de kip of het ei?

Nu ben ik 3,5 jaar verder en zie dat het mij en Q-Search goed heeft gedaan om een gegronde financiele basis in Q-Search neer te leggen (die volgens sommigen nog steeds te laag is, maar heeee, ook ik hou mijn idealen :-)) ).

Dus waar het bij mij om gaat is dat ik ons boek niet zomaar wil weggeven met de kans dat de klant bepaalt dat hij/zij er niks voor over heeft. Dan ligt ons boek straks op de bodem van de kattenbak of kanariekooi of wordt gebruikt als wc-papier of notitieblokje. Begrijp me niet verkeerd, dit is niet bedoeld als zwartkijken, maar hou er rekening mee dat een belangrijk deel van de mensen helemaal niet door ons in beweging gezet wil worden of als ze dat wel worden (al is het onbewust) helemaal niet van plan zijn om onze reis verder mee te maken en hun eigen pad gaan. En om die vrijheid te houden voor allen voelt het voor mij belangrijk om minstens een wederkerigheid in te bouwen bij het 'weggeven' van het boek. Waar denk ik dan aan? Met betaalt minimaal € 5,-, men geeft in ruil voor het boek een ervaringsverhaal van 1 A-4tje, men gaat minimaal 5 boeken 'verkopen' in zijn/haar eigen omgeving en krijgt dan een eigen exemplaar gratis. Kortom, voor niks gaat de zon op!! En bij ons ook, als je er iets voor terugdoet. En wil je dat niet, ook prima, maar dan draag je bij in de energievorm geld.

Dan komen er nog twee belangrijke punten

• in welke mate zijn wij bereid om concessies te doen? Het voelt voor mij niet alsof jij bereid bent om het groepsproces de ruimte te geven. Je hamert jouw eigen idee er gewoon door terwijl we met de groep heel duidelijk onderweg zijn naar het halen van dit doel en als jij nog even je kaken op elkaar had gehouden dan had je volgens mij gezien dat volgende of daaropvolgende cirkel er lag wat jij nu weer zelf aan het managen bent. Dus wanneer ga jij jezelf een lol doen en die enorme last die je maar op je schouders neemt afleggen en delen met jouw omgeving? Ook ik was gisteren ongeduldig, want ik had in mijn hoofd gehaald dat de inhoud van het boek bijna helder is (nou, dat klopt, want jij hebt de inhoud, die we met elkaar hebben samengesteld inmiddels, vandaag in jouw relaas, bijna letterlijk genoemd) en het groepsdoel/doelgroep/brandkey ook, dat we gisteren de marketing en de planning zouden kunnen bespreken en dat we dan zouden kunnen gaan doorpakken, zodat ik voor mijn vakantie op 25 februari klaar zou zijn. Hahahaha, foutje, dat was dus mijn planning en niet die van de groep. Dus daar was ik bijna zelf in de valkuil van het drammen en doorduwen gestort. Gedurende de dag bleek dat we gewoon niet verder konden, want we hadden nog een belangrijke blokkade te slechten waar we met de hele groep aandacht aan hebben gegeven en dat is jou vertrouwen in ons geven dat we echt van plan zijn om het doel te gaan halen en van gedachten wisselen over de wederkerigheid/afrekensysteem.
• Ik hoorde een metafoor gisteren. Mannen zitten in een trein met hun rug naar de bestuurder en vrouwen met hun gezicht naar de bestuurder. Kortom: vrouwen (en sommige mannen met sterk ontwikkelde vrouwelijke kant) zien eerder dan mannen wat er gaat aankomen buiten de trein. Uiteindelijk zien de mannen precies hetzelfde, het duurt alleen iets langer. Wat ik hiermee wil duidelijk maken? Ik vind het echt heel jammer dat je gisteren niet hebt meegekregen wat er allemaal is gebeurd toen wij weggingen uit Doorn. Ik heb jou nog gebeld om je te informeren dat ik nog aan het nadenken was over hoe we iets meer concreetheid en focus konden bereiken voor de volgende cirkel. Hier kwam mijn mannelijke kantje in actie, doelgericht en daadkrachtig, in balans met mijn vrouwelijke kantje, hopelijk zonder het proces te verstoren of te frustreren en ondersteunend aan de mannelijke daadkrachtige kant.

• Harm en ik hebben 1,5 uur aan de telefoon gehangen, ondanks Harm's buikpijn, om alvast zaken voor te bespreken en hebben de verantwoordelijkheid voor het afrekenen naar ons toe getrokken om snelheid en duidelijkheid in het proces te krijgen (en om jou een plezier te doen, want jij hebt de meeste behoefte van ons dat het snel wordt afgetimmerd).
• Manon en ik belden nog, omdat zij er volgende week niet bij kan zijn en om af te spreken dat zij met Harm nog zaken over de inhoud van het boek zou doen en ook met Dennis.
• Manon en Harm belden elkaar ook om daar afspraken over te maken.
• Om die concreetheid ook helder te maken naar allen, die die gesprekken niet hebben meegekregen, mailde ik even een paar punten naar iedereen.

Wat mij dus puzzelt..... waar zat jij in de trein? Heb je het gezien of begrepen wat we aan het doen waren met elkaar?

Ik zou nogmaals graag willen wijzen op het stuk van Johan van een tijdje geleden over Maria Magdalena. Wanneer gaan we met elkaar ons aller Maria Magdalena energie serieus nemen en de vrouwelijke kwaliteit echt waarderen voor wat zij waard is. Dan pas komen we in balans en kunnen we echt gaan GEVEN aan elkaar en onze aarde redden en een nieuwe wereld creeeren.

Weet je, ik heb een belangrijke bespreking morgen en nog een mailbox vol mails. Dus die ga ik nu beantwoorden. Ik vond dit echter heel belangrijk om te doen en te delen met je. En mocht je nog ergens van gedachten veranderen of mocht ik nog een nieuw inzicht krijgen waardoor ik van gedachten verander dan stel ik graag mijn standpunt bij.

Ik hou er ondanks deze reactie rekening mee dat we maandag gewoon met z'n allen bij elkaar komen om Johan's JEEMIG avond te houden. En ik ben benieuwd welke perceptie JEEMIG voor ons allen heeft na aanstaande maandag.

Liefs en dikke kus, Marjo

Manon vrijdag 2 februari 2007 Terwijl jij Martien, jouw ongenoegen en frustratie hebt geschreven, was ik bezig het prototype van het boek voor te bereiden. Ik was dus al druk bezig werk te verrichten en ik voel me dus totaal niet aangesproken door jouw frustratie Martien. Ik ben toch bang dat jij dit zelf moet gaan oplossen, want jouw frustratie is jouw proces, het is wat jijzelf gecreëerd hebt. Zoals in de Bleep al heel goed naar voren komt: je schept jouw eigen realiteit door jouw gedachten. Dat dit dan deels ook mijn realiteit is geworden volgens het oponopono principe, daar neem ik mijn verantwoordelijkheid voor en ik vraag om vergeving daarvoor. Ik heb gemerkt dat er steeds weer een stukje Martien angst of twijfel naar voren komt - en daardoor komt uit wat je zelf projecteert. Ik kom elke keer naar Beukenrode met een open mind en een enthousiasme om te gaan beleven wat er te beleven gaat zijn. Ik kom niet met angst, twijfel of verwachtingen, dat maakt het voor mij een stuk aangenamer. Ik begrijp het wel: dit is jouw droom, je wilt echt dat het slaagt want je gunt het ons en de hele wereld dit. Toch zal nu de druk die je zelf op dit slagen legt, jouw de kop gaan kosten als je het niet heel snel loslaat en gewoon met de stroom meegaat. Maar daar zit nu precies de bottle neck, is het niet? Meestromen zal misschien voor jou ervaren worden door meezweven en misschien ligt daar de grootste angst: want stel dat je nergens uitkomt! Deze angst beïnvloedt onze groep en zorgt voor het proces zoals het nu is, dus kijk diep in jezelf en zak is door dat zwarte gat.

Ik ben het Marjolein eens, ik heb niet het gevoel dat je vertouwen in onze capaciteiten hebt. Een ieder van ons is druk bezig, ook met concrete werkzaamheden rondom het boek. We zijn professionals, maar we pakken het anders aan dan dat normaal gezien een project wordt aangepakt. Dit kan ook niet anders, want we zijn met iets unieks bezig.