Gevangen in angst

Gevangen in angst

Een persoonlijke levensles van Johan Smits

Ik was 28 jaar en werkte voor een grote ICT organisatie. Ik had een voor de buitenwereld leuke job als buitendienst verkoper, maar was niet happy. Toen ik 5 jaar voordat ik mij zo voelde, bij deze club ging werken, was de onderlinge sfeer zeer goed. Ouwe jongens krentebrood en zo. Veel van mijn collega’s waren gewoon goede vrienden, en we deden ook buiten kantoortijd vaak dingen samen. We hadden lol, en we hadden in ons werk relatief veel vrijheid, wat de sfeer dan ook overall goed beïnvloedde.

In de loop van de jaren nam de vrijheid af, verkaste mijn vrienden naar andere toko’s en werd de sfeer een stuk grimmiger. Er diende ook beter gepresteerd te worden, wat mij eigenlijk niet zo goed afging. Ik hield niet zo van targets en de druk die dat gaf.

Ik hunkerde eigenlijk naar de oude tijden, maar die kwamen niet terug. En langzaam ontstond er een leegte in mijzelf. Ik vond er eigenlijk niets meer aan. Vooral de verharding en houding van het management stond mij toen erg tegen. Ik vond het vaak zelfs onmenselijk. En toch bleef ik er gewoon werken.

Eigenlijk wist ik best wel waarom ik niet weg ging. Ik voelde mij onzeker. Wat moest ik dan gaan doen? Ik wist gewoon niet wat ik dan voor werk moest gaan doen. Mijn huidige baan vond ik maar niets, maar het was in ieder geval iets. Vanuit mijn functie kon ik mij regelmatig buiten bij de klanten verstoppen en omdat de organisatie en het pand zo groot was, lukte mij dat binnen ook zeer goed. Zo hield ik het vol.

In het afgelopen jaar ging het allemaal steeds meer knagen. Eigenlijk wilde ik gewoon weg. Ik haalde mijn targets meestal net niet, maar gelukkig was dat geen onoverkomelijk probleem. Ik hield vol naar mijn manager dat ik het nog steeds leuk vond. En ik snapte ook niet zo goed dat ze niet in de gaten hadden, dat ik er eigenlijk niet zo veel aan vond. Omdat ik toch gewoon weg wilde, had ik een aantal gesprekken met headhunters. En, op een gegeven moment kon ik zelfs letterlijk weg. Ik kreeg een aanbieding, die ik uiteindelijk niet accepteerde. Er was weinig mis met de job. Eigenlijk zelfs niets. Het enige was dat ik dan nu echt moest gaan presteren. De club was klein, dus ik zou snel door de mand vallen… En ja, ik vond mijn werk gewoon niet leuk. Dus waarom zou ik het mijzelf dan moeilijk maken? Waarom zou ik weggaan, als ik gewoon kan blijven en mij met wat gedraai en geneuzel gewoon staande kan houden? Dus dat was duidelijk: ik nam de baan niet.

Ik bleef werken, maar het ging niet goed. Althans, van buiten wel, maar niet van binnen. Ik voelde mij lichtelijk depressief. Ik had niet zo veel energie meer als voorheen. Ik was zelfs af en toe ziek, wat ik eigenlijk nooit was. En toen begon zich een beangstigend gevoel van mij meester te maken: als ik dit werk nog een jaar doe, dan ga ik er aan onderdoor. Burn out of zoiets. Ik werd nu toch wel een beetje wanhopig. Wat moest ik doen? Ik kon toch niet weggaan?

De angst voor de toekomst werd steeds groter. Ik functioneerde steeds moeilijker. Ik werd zelfs rebels naar mijn management. Omdat ik mijn positie normaalgesproken als wankel beschouwde, hield ik vaak mijn mond. Maar die dagen waren voorbij. Wat ook meespeelde was dat mijn vriendin een zeer ernstig ongeluk kreeg en door een wonder nog leefde. Ik was een paar dagen 24/7 bij haar in het ziekenhuis en toen ik voor een middag terugkwam naar kantoor om wat lopende zaken door te nemen, vroeg het management alleen maar wanneer ik weer permanent terugkwam. Er brak iets in mij. Ik kreeg mijn eerdere gevoelens van de onmenselijke organisatie bevestigd en het hek was van de dam.

Maar nog steeds wist ik niet wat ik dan echt wilde. Mijn angst voor de onzekerheid, voor het gat wat zou vallen als ik weg zou gaan, was nog steeds aanwezig. En dan dat gevoel van burn out. Het leek ook steeds dichterbij te komen. Mijn angsten hierover werden ook zeer reëel.

Wat wil ik nu echt? Daar had ik nu nooit helemaal goed over nagedacht. En als ik dat deed, dan wist ik het nog niet. Het was gewoon niet helder. En in die momenten dat ik zelf helder was, begreep ik niet wat ik voelde.

Ik werd steeds meer met mijn neus op de feiten gedrukt. Er begonnen zich patronen af te tekenen. Eigenlijk speelde zich hetzelfde in mijn relatie af als op mijn werk: ik bleef in de relatie vanuit een soort veiligheid. Een gevoel dat het beter was om te blijven dan om te gaan, ondanks dat het eigenlijk al jaren niet echt boterde tussen ons. We waren zelfs al een keer voor een dag uit elkaar gegaan. Ik zat in de greep van de angst.

Mijn gezondheid ging achteruit. Alsof ik mijn leven op het spel zette! Niet dat het zo erg was dat ik echt ziek was of zo, maar terugkijkend en vervolgens vooruitkijkend zag ik een negatieve spiraal die niet vanzelf zou stoppen. Erger nog: ik was er nu echt van overtuigd dat het slecht met mij af zou lopen als ik zo door zou gaan. En dit was de druppel. Dit was de ommekeer. Mijn angsten voor het onbekende werden overmand door mijn angsten voor mijn gezondheid. Er begon zich een rangorde af te tekenen. Ik moest nu echt gaan handelen. Ik moest weg. Maar niet alleen weg van mijn werk, ook even weg van mijn relatie. Ik moest even voor mijzelf gaan zorgen. En ook dat was niet makkelijk. Ik hield gewoon van haar. Ze was nog steeds herstellende van het ongeluk, en ondanks dat het stukken beter ging, was ze nog niet in staat om te gaan werken. Gelukkig kwam dit moment steeds dichterbij, maar toch.

Op mijn werk diende zich een situatie aan die ik met twee handen aangreep. Mijn manager was ontevreden over mijn werk en ik vroeg hem of hij nog wel vertrouwen in mij had. Ik zei dat als hij geen vertrouwen meer had, we best wel een deal zouden kunnen maken. Hij was verbaasd maar begreep de boodschap. Enkele dagen later kwam hij terug met een voorstel. We gingen als goede vrienden in goed overleg uit elkaar.

Wat mij in mijn keuze om even alleen zonder mijn vriendin weg te gaan sterkte, was een helder moment wat ze had vlak na het ongeluk. Ze vertelde mij toen dat het nooit goed zou werken tussen ons. Ze had een grote klap op haar hoofd gehad bij het ongeluk, maar ik wist dat ze helder was. Ze was krachtig en gegrond. Ze sprak de waarheid.

Voor mij was de waarheid nog steeds niet duidelijk. Ik hield maar vol dat ik haar niet zou verlaten, maar dat ik er eventjes tussenuit moest. Angst was mijn leven. Ik creëerde het plan om voor drie maanden naar Zuid Amerika te gaan. Eigenlijk wilde ik langer, maar dat vond zij niet goed, dus was de compromis drie maanden. Zij wist dat ik niet terug zou komen, althans, niet terug in de relatie. En ik bleef maar volhouden.

En daar ging ik dan. Op zoek naar mijzelf. Op zoek naar datgene wat ik dan wel wilde doen, waar ik dan wel gelukkig van werd. De onzekerheid bleef aanhouden, en zelfs op het moment dat ik bij Schiphol de douane doorliep, werd ik overmand door een krachtig gevoel waarin ik mij afvraag of ik wel de juiste keuze nam.

Op mijn plek van bestemming aangekomen, ik ging vrijwilligerswerk doen in een spiritueel centrum, en een beetje freewheelen, knapte in binnen een week aanzienlijk op. Ik was weer die vrolijke flierefluiter van zeven jaar geleden. De praatjesmaker kwam langzaam weer tot leven. En, na twee/drie weken, kwam ik tot de conclusie dat het beter was om uit elkaar te gaan... Ik was naar deze plek gegaan omdat ik in een boek over het centrum had gelezen dat hier bewijs voor het hiernamaals geleverd werd. Dat intrigeerde mij zodanig, dat ik gewoon ging. De plek was letterlijk in the middle of nowhere. Veel van mijn vrienden en familie verklaarden mij voor gek, wat het ook nog eens extra moeilijk maakte om weg te gaan. Maar toch, ergens had ik het vertrouwen dus gewoon in mij. Ergens wist ik wat goed voor mij was, en had ik de kracht om hier gehoor aan te geven. Door de pijn en de angst was ik verlamd om deze keuzes te maken. Ik kon moeilijk loslaten, en zelfs als de pijn nog zo groot was, hield ik gewoon vast. Dat was mijn zekerheid. Ik was gevangen door de angst.

Deze reis was het begin van een nieuwe carriere, waar ik nu met veel plezier op terug kijk. Ik was zeer succesvol in mijn werk, en mijn clienten hadden veel waardering voor wat ik deed. Nu, alweer zeven jaar later, sta ik opnieuw op een kruispunt in mijn leven. Gelukkig heb ik de wetenschap dat ik altijd weer op mijn pootjes terecht kom.