Talk:Symbiose

Aloha Cirkel 15

Hoe je het ook wendt of keert, keuzes moeten gemaakt en beslissingen moeten genomen worden. Ook is het onvermijdelijk dat er een organisatiestructuur ontstaat, inclusief haar sociale waarden, normen en speelregels.

Binnen Aloha lijkt het er op dat we midden in het proces zitten om te ontdekken wat toch al ontdekt wil worden. Het zou mooi zijn dat zich er een organisatie- en bestuursvorm wil laten ontdekken die recht doet aan individuele en groepsontwikkeling en de ademruimte voor alle betrokkenen biedt.

Is dit een vraag of een conclusie? Harry

Een vraag en een verlangen. Martien

"Doet mijn aanpassing rrecht aan wat je bedoelt? Harry

De eerste contouren van een gemeenschappelijke voedingsbodem met twee zelf-standige sporen die diep met elkaar verwoven zijn worden langzaam zichtbaar en komen op uit de grond. Er is een spannende gelijktijdige behoefte naar meer vrijheid en meer structuur. Leidt die spanning tot destructie of constructie? Tot creativiteit of stress?

De spanning is niet de behoefte. De uiteindelijke structuur is OF het gevolg van de interne ongeregisseerde dynamiek binnen de groep OF van opgelegd van buiten of bovenaf Harry

Hmmm… ik begrijp dat er verschil is tussen distress ('extreme anxiety, sorrow, or pain') en eustress ('moderate or normal psychological stress interpreted as being beneficial for the experiencer'). De laatste werkt vaak creatief en ervaar ik als een gezonde spanning. De spanning is inderdaad niet de behoefte. Hoe zou jij het dan verwoorden Harry? Martien

Hamvraag voor Aloha:

Is er na Cirkel 15 voldoende gemeenschappelijke grond om met dezelfde geest en bevlogenheid verder te gaan?

Daaraan gekoppelde kernvragen:

• Hoe ziet die gemeenschappelijke grond er dan uit?
• Welke specifiekere paralelle ontwikkelingen voedt die gemeenschappelijke grond dan?
• Welke specifieke en meetbare resultaten van die paralelle ontwikkelingen?
• Waaraan kan men zien dat de paralelle ontwikkelen samen een groter geheel vormen?
• Welke bestuurs- en organisatievorm heeft het geheel?

Uitgangspunten die splitsingen (twee-, drie- of meersprongen) veroorzaken:

1. Het boek bewijst zichzelf.
2. Op 7/7/7 hebben we tenminste €1M in een fonds ontvangen.
3. Er staat geen prijs op het boek
4. 'Geef' als basishouding
5. We gebruiken overvloed als uitgangspunt (en dus niet schaarste)
6. Holacratische bestuurs- en organisatievorm (zie hieronder)
7. We geven tenminste een boek uit als resultaat
   • of één boek
   • of diverse aspecten in aparte delen (een deel per aspect)
   • optioneel een boekenbox
8. De inhoud van het boek heeft tenminste:
   • levensverhalen
   • (delen van) dagboek en emailgesprekken
   • patroontaal met >100 patronen of succesformules
   • illustraties en foto's

Welke elementen zitten er in de gemeenschappelijke voedingsbodem van Aloha en hoe zien die er precies uit. Te denken valt aan:

• Algemene intentie en missie
• Waarden.
• Beginselen
• Speelregels en conventies.
• Aardbron (inclusief merk en logo).

Welke Aloha-specifieke elementen zijn er te onderscheiden?

• Boek als een geheel van delen.
• Productie en distributie.
• Marketing.
• Communicatie.
• Levensverhalen en dagboekcollage.
• Individuele beschouwingen.
• Patroontaal.

Welke organisatie- en bestuursvorm past daar het beste bij?

• Scheiding lijkt zich primair te richten op persoonlijke voorkeur voor het persoonlijke en groepsontplooiïngsproces:
  1. voorkeur voor meer vrije, chaotische processen;
  2. voorkeur voor meer gestructureerde, ordelijke processen.
• Oplosingsrichting is holacratie. Vereist dat er heldere afspraken gemaakt worden over:
  • protocol tussen jouw deel en de leefomgeving;
  • dubbelverbonden organisatievorm (luisterar/zender);
  • besluitvormingsproces op basis van instemming

Ik, Martien van Steenbergen, ben en blijf volledig toegewijd aan het succes van Aloha.

NOTA BENE reacties: graag

---

Harry 14:12, 13 February 2007 (CET): Dit is een semantisch rommeltje

The Rock 16:19, 13 February 2007 (CET): Ik raak langzamerhand in een behoorlijke dip. Ik heb het gevoel zowel jullie als mezelf te verliezen. Als dat de intentie is, dan werkt het :-(. Raak ook een beetje ten einde raad. Heb het idee dat ik niet veel meer goed doe. De Dippe Dwaler…

---

Marjolein, 12 februari 2007, 23:24. Ik ben alleen een spiegel nu en geef de belangrijke zinsneden terug waarvan ik denk dat ze in Aloha tot nu toe door een aantal van ons/ons allen? niet als serieus zijn opgepakt: - dan helpt het om goede antennes te hebben voor de behoeftes van je leefomgeving - En omdat, zoals gezegd, volledige autonomie een illusie is moet je dat altijd in symbiose doen met je leefomgeving. Doe je dat niet, dan ontstaat te veel spanning en loop je het risico dat de oorspronkelijk creatieve spanning omslaat naar een destructieve spanning die contraproductief werkt. Je merkt dat aan verschijnselen zoals afhaken, negatief rendement, zware vermoeidheid, en distress en je merkt dat er meer energie ingaat dan er uitkomt. Denk aan Johan's woorden: concessies kunnen doen.

Ik mis nog de basis van ons project. Waar staat Aloha! voor. Wat is ieder van ons persoonlijk hoger doel? En wat is dus ons groepsdoel? Voor mijn gevoel hebben we het hierover gehad en zijn we er nog niet uit. Als onze doelen hoog genoeg zouden liggen, dan hadden we dit gekissebis niet........ daar ben ik wel van overtuigd.

De holacratie zou mensen moeten hebben die dit bevatten en hierop inspelen. Is ons team wel voldoende ontwikkeld om dit te kunnen? Laat onze leider wel ECHT voldoende ruimte? Tussen woorden en daden zit soms een verschil waar je echt in de praktijk pas achterkomt, hoe lastig het ook is. Vandaar nu de ervaringen waar we nu doorheen gaan. Dus laten we ervan genieten en woensdag tot een mooie keuze komen, ieder voor zich persoonlijk!

Harry 00:12, 13 February 2007 (CET) Mooi gesproken. Ik wens mijzelf en jullie ook de nodige wijsheid. Ik deel jouw perceptie, Marjolein: Als je je hogere doel helder hebt, valt veel geneuzel weg. Het hogere doel kan niet zijn, een boek, een bepaalde datum of een miljoen Dat wat wel? En op basis van welke gedeelde visie of visioenen is het aan ons om dat samen te volbrengen? Martien heeft zich inmiddels ontpopt van initiatiefnemer tot onstuitbare benevolente dictator. Ik spiegel automatisch. Met als effect dat ik me dus minder van je aantrek, Martien. Welterusten voor nu. Succes en plezier voor woensdag.

The Rock 08:55, 13 February 2007 (CET): Hoi Marjolein. Dank voor je reactie. En je hebt helemaal gelijk. Ik heb daar een scheve schaats gereden waardoor sommigen zich te beperkt voelen. Dat spijt me echt ontzettend en ik spreek de wens uit dat jullie me vergeven en me daarom dus nog een nieuwe kans geven. Mijn symbiose-verhaal poogt e.e.a. zodanig te plooien dat juist die ruimte ontstaat.

Tegelijkertijd bieden de kenmerken van holacratie juist die elementen die die ruimte wel bieden! En ik heb holacratie vanaf dag één aangereikt. Zie de term 'consent' in mijn wanneer dan gedicht. Bij herhaling en volhardend heb ik naar gelegenheden gezocht om elementen ervan te introduceren in onze processen. Ook symbiose is zo'n poging. Het duimenprotocol is er één van, en dat is redelijk in gebruik nu. Daar ben ik blij om. Het idee van 'gegronde bezwaren' en instemming wordt langzamerhand ook geaccepteerd. Maar de echte structuur die holacratie voorstelt—en m.b.t. het maken van keuzes wordt beschreven in instemming—ontbreekt naar mijn gevoel nog.

De worsteling die ik heb is hoe we die elementen van holacratie voor ons in kunnen zetten. Op de een of andere manier willen we daar geen proef op de som mee doen. Weet jij waarom niet? Het puzzelt mij al een hele tijd.

@Harry: Misschien doe ik het helemaal fout met mijn quantum- of intentie-experiment en interpreteer ik Lynn McTaggart en Napoleon Hill e.v.a. helemaal verkeerd en voer ik het verkeerd uit. Hoe moet het dan wel?

En ook ik ben benieuwd naar de keuzes die woensdag gemaakt worden. Graag tot morgen.

Harry 13:13, 13 February 2007 (CET): M@®10, ik kan je alleen van mijn fouten vertellen en laten weten hoe je overkomt. Ik wil dat wij is per definitie een onmogelijke constructie als je ervan uitgaat dat we allemaal verschillend zijn en daardoor verschillende dingen willen. Je kunt wel willen dat het voor ons allen hetzelfde is, maar verder dan doe goede intenties zul je nooit geraken. Want het is in strijd met een primaire wet van de menselijke manifestatie: De vrije wil. Ik heb daar jaren mee geworsteld. Symbiose is voor mij daardoor een term die een ongezonde toestand aanduidt. Eén waarin de grenzen van de individuen zijn vervaagd terwillle van de gezamenlijkheid. Als dat te lang voortduurt verdwijnen de persooonlijkheden en hun oorspronkelijkheid die de oorzaak was van de initiërende aantrekking. Wat rest is een ingewikkelde vergroeidheid die geen verandering aankan.

Als ontwerper ben ik geschoold en getraind in het gebruiken van mijn voorstellingsvermogen. Ik kan heel goed ergens in de toekomst een prachtig ideaalplaatje vastprikken en me daar vervolgens helemaal op focussen. Er helemaal voor gaan. Heerlijk zo'n 'heilige' queeste. Heb ik heel veel gedaan, met hart en ziel. Maar het heeft heel weinig te maken met 'het veld'. Het is een vastgezet besluit of verlangen dat ik met al mijn energie en wilskracht tot leven breng. Het is MIJN projectie, MIJN focus, MIJN besluit en IK wil dat het zo wordt. Daarmee sluit ik willens en wetens op voorhand alle andere varianten uit. My way or no way. En dat wil best wel eens lukken. Het is hard werken en volhouden maar ook een ontzettende kick als jouw eigen(!) idee gerealiseerd is. Tè WOW gewoon. Maar de werkelijkheid staat dit succes niet altijd vanzelf toe. Soms zit het tegen en kan of mag het maar niet lukken. Zo heb ik door schade en schande geleerd dat ik met deze rigide opstelling mijn ogen sluit voor wat er wel is. Dat ik zo van alles over het hoofd zie.

Inmiddels heb ik wat jaren geoefend met een minder rationeel gedomineerde benadering van mijn wensen. En wel in de fanclub. Dat snap ik nog steeds niet, maar het voldoet wel aan twee van de drie eisen die ik stel aan waardevol handelen: Van het drietal Het klopt, het voelt goed en en werkt blijken tot mijn verbijstering de laatste twee van kracht te zijn op die aanpak. Ik begrijp er nog steeds niets van, maar ik geloof het inmiddels wel. Want het werkt en het voelt heerlijk. En het werkt door op een dieper niveau. Ik ga geleidelijk vertrouwen dat het leven eigenlijk (= in wezen!) goed is. Dat ik alleen mijn angsten en reserves hoef te laten varen en ontspannen te genieten en naar wens mee te vieren en te dansen op de stroom des levens. En dan dient de overvloed zich gul aan. Zoals ik jou tot nu toe ook ondersteun: Onvoorwaardelijk zonder ook maar één gummibeer terug te verlangen.

Ondertussen wordt er steeds meer gesproken en gepubliceerd over "Het Veld". Lees bijvoorbeeld het laatste (thema-)nummer van Prana hier over. Maar Tineke Brackel die ik gisteren sprak, verwoordde het spontaan heel mooi. Dat zijn allemaal mensen die aan de rand van het zwembad de temperatuur van het water staan te verklaren, terwijl je er natuurlijk pas echt iets van ervaart als je er in springt. Ik ben dol op modellen en systemen. Ik knutsel dagelijks verklaringen in elkaar die kloppen en ook goed verkopen. Maar elk verklarings- of hanteringsmodel is in essentie een karikatuur van de werkelijkheid. En de beste modellen zijn juist daardoor het meest verraderlijk. Ook het mooiste plaatje is slechts een plaatje en kan de echte ervaring niet vervangen.

Ook mijn meest fantastische ideeën over hoe het zou kunnen of moeten zijn niet in staat de werkelijkheid weg te concurreren, ook al vind ik ze oprecht en met goede redenen veel beter dan zoals het nu is. Ik wil net als jij zo graag zo vurig dat sommige dingen anders zijn. Maar - en daar begint het al - dat komt in eerste instantie doordat ik de huidige situatie niet goed genoeg vind. Ik aanvaard de werkelijke staat van zijn niet vol-ledig. Zoals TAO dat aanduidt. Daar schuilt de oplossing, vermoed ik. Zelfs de "Universal Traveler, een technocratisch verzamelwerkje van succespatronen, begint elke reis met Accept situation.

Pas als je werkelijk tot in elke vezel het hier en nu kunt accepteren, ben je zo ver dat je met die gegeven situatie aan het werk kunt. Met wat jij te bieden hebt. Dan komt het geven vanuit je zelf en is op die manier een werkelijke verrijking van wat er is en een manifestatie van wat authentiek in je leeft. En dat proces is vreugdevol, moeiteloos en spontaan. Dat is de schepping in voortgang.

The Rock 16:27, 13 February 2007 (CET): Wijze woorden Harry. Dank je wel. Ik snap het echter ondertussen niet meer. Ben het spoor bijster. Ik ben me bewust dat mijn gedrag meer stuk maakt dan heelt. Baal ik van als een stekker. Wil dat heel graag repareren, dat weet je. Kan ondertussen niet meer helder denken. Doe mijn uiterste best doen de huidige situatie accepteren. Wil graag weten wat ik wel en niet dien te doen. Kan ondertussen niet meer helder denken. Ten einde raad.

Harry 20:09, 13 February 2007 (CET): Dus je weet het even niet. Dat is helemaal OK, Martien. Onspan en laat het maar even zo zijn. He-he. Jij hoeft de wereld niet nu meteen te redden. De echte aardbron is ook onvoorwaardelijk jouw steun en bedding. Dus verander of repareer er even helemaal niets aan. Laat het maar even allemaal voor wat het is. Of zoals Willem de Ridder adviseert; Zodra je de aandrang voelt er iets aan te doen, ga dan rustig liggen totdat het over is. ;-) Ik ga vanavond vroeg naar bed.

Surf de chaos...

Ik zit hier te genieten van Harry's Willem de Ridder citaat. 'Surf de chaos' heb ik van Nynke Fokma geleerd. Wat gebeurt, gebeurt. Groepen zijn complexe beesten.

En hoe meer je op dit beest invloed probeert uit te oefenen, hoe meer het reageert - en nooit zoals je verwacht...

Harry's commentaar over het woord symbiose doet me denken aan 'groupthink' - daar hebben we hier gelukkig geen last van (althans, dat denk ik. Dat weet je pas als je er achter komt. ).

De dynamiek in deze groep blijft voor mij fascinerend (zie Harm's mail van vanavond), zeker niet saai... Ik hou me verder even op de vlakte - schrijven kost veel tijd. (Harry, als je nog een keer aan tafel wilt - graag via Skype, dan kunnen we eventueel ook samen wat over patronen schetsen. In een gesprek kan ik denk ik veel sneller dingen ophelderen, en voor mezelf helderder krijgen ).

Martien, rust lekker uit, en vat het niet te persoonlijk op. Tot morgen.