Openheid vergt moed

Ik ben opgevoed in een zeer open omgeving. Ook een omgeving, die zich snel aanpast aan wat anderen willen, om daardoor harmonie te creeeren. De tegenhanger hiervan is dat ik niet heb geleerd om assertief te zijn en grenzen aan te geven en al snel mijn eigen weten in twijfel trok. En dat er een boel mensen zijn die misbruik kunnen maken van je goede bedoelingen.

In mijn leven ben ik hier meerdere malen tegenaan gelopen (zie ook het artikel in FD van 29 januari 2007). En gelukkig maar. Wat ik namelijk achteraf zie is dat ik ook een andere waarde van huis uit heb meegekregen, die ik zeer waardeer. Eerlijkheid, naar anderen en ook naar mezelf. Respect kreeg iemand van ons pas als ze zich als mens respectvol gedroegen. Status was niet belangrijk. Het feit dat iemand een hoge functie heeft of een grote auto maakt hem of haar nog niet een beter mens.

Deze twee stromen liepen door elkaar heen en als ik terugkijk zie ik nu dat het soms ook heel verwarrend was. Want echt een eigen mening, nee, die had ik niet. Toch ben ik met name blij met de laatste stroom, want die heeft ervoor gezorgd dat hoe onzeker ik me ook voelde er altijd van binnen een vlammetje was dat zei: he, maar jij bent ook OK.

Ik kan wel een aantal voorbeelden noemen waarin ik me zeer ongelukkig heb gevoeld:

• ik vond mezelf vroeger dik en lelijk (ik was iets te zwaar en had hazetanden, niet fijn voor een kind op de lagere school, ik had 1 geluk, ik behoorde bij de popiejopies van de klas, dus ik had wel 'aanzien').
• ik had pas op mijn 17e een vriendje (de anderen die al langer een vriendje hadden praatten er niet met mij over, want ze vonden het zielig. Kortom, je voelt alsof je er niet bij hoort).
• ik wilde me ontwikkelen in mijn werk en mijn vriendje vond dat niet belangrijk, we gingen toch kinderen krijgen.....
• dus switchte ik naar een man, die dat wel belangrijk vond, die echter zeer veel meer dan ik behoefte had aan status en veiligheid. Kortom, wij konden pas van het leven gaan genieten als we 2 ton op de bank hadden staan. En dat duurde mij een beetje te lang.....
• ik liep in mijn werk vaak in zeer masculiene omgevingen rond met patserige grootpraters, die mijn mening niet wilden horen. Eerlijk: ik zette mezelf en mijn ideeen ook niet voldoende neer hoor :-)
• mijn omgeving vond mij op een bepaald moment raar, want ik had elke 1,5 jaar een andere baan. En zeker toen ik na Robeco Groep en ALH ging switchen naar een kleine automatiseringsclub dacht men dat ik het allemaal niet begreep waar het om draaide in het leven, mijn CV begon nl. net wat goede namen te laten zien. Wat men me niet vroeg is hoe gelukkig ik was bij die grote clubs..... niet dus, ik ging er langzaamaan dood, het waren gewoon niet de omgevingen waar ik me thuis voel.

Nouja, ik hoef niet echt door te gaan, toch? I think you get the picture. Elke keer heb ik mezelf in beweging gezet om uit die niet fijne situaties te geraken en weet je, ik ben trots op mezelf. Want als ik om me heen kijk zie ik dat er heel veel mensen last hebben van diezelfde gevoelens. Ik zie echter ook dat veel mensen kiezen voor veiligheid en liever blijven hangen in hun oude omgeving dan een sprong te wagen naar een nieuwe omgeving. En dat is nou juist wat het leven zo aantrekkelijk maakt. En wat ik ook heb geleerd is dat het steeds makkelijker gaat en dat je echt de zaken kunt creeeren, die je voor jezelf wilt bereiken. Kortom, het heeft me elke keer moed gekost om oude relaties te verbreken (werkgevers, liefdes en vrienden), echter steeds werd ik beloond met nieuwe relaties, die meer en meer raken aan datgene dat ik ECHT belangrijk vind in het leven. Tevens ben ik nog steeds zo veel mogelijk een open boek voor mensen, omdat ze mij daardoor het beste leren kennen en ik hen ook. Door open te zijn verdiepen relaties zich naar een niveau waar prachtige dingen gebeuren.

Ooit had ik een vriend die mij verweet dat ik te open was, dat dit niet handig is en blablabla. Ojee, wat deed hij me daar pijn mee, hij wees mij af, voor mijn gevoel. En ik zag het wel, het was een projectie van zijn eigen gevoel. Hij had zich gewoon heel kwetsbaar gevoeld als hij zo open was geweest als ik en dus zei hij mij dat ik zo niet moest doen/zijn. Een paar jaar later heb ik dit nog eens tegen hem verteld toen hij mij complimenteerde met het feit dat ik zo lekker open en toegankelijk ben. Hij was inmiddels ook wat ouder geworden en hij schrok ervan dat hij me ooit iets anders had verteld en kon zich bijna niet voorstellen dat hij dit had gedaan. En was blij dat ik me er niks van heb aangetrokken en gewoon lekker mezelf ben gebleven. Ook hier was moed voor nodig, om niet te vervallen in gebrek aan zelfvertrouwen. En dat laatste blijf ik doen, forever, hoeveel moed er ook voor nodig is. Volg je hart is mijn motto.....

Er is altijd wel iemand die me niet leuk vindt. Er is altijd wel iemand die niet zou doen wat ik wel doe en leuk vind. Er is altijd wel iemand die afkeurt wat ik doe of vind. En zo zijn er zat dingen te noemen.

Maar als ik leef volgens het principe dat ik blij ben met mezelf en dat ik elke dag doe zoals het voor mij voelt dan weet ik in elk geval zeker, dan heb ik een leuk leven en kan ik ervan genieten en tevreden op terugkijken als ik later oud ben. Tevens weet ik dat ik hierdoor het beste voor mijn omgeving aanwezig kan zijn en aan hen kan bijdragen. En dat is wat ik graag wil: genieten van elke dag, houden van mezelf en de mensen om me heen en leuke dingen doen. Met een open hart, heel moedig, de wereld in!!

Raar eigenlijk.... dat niet meer mensen dat doen..... oja,... das waar ook.... daar is moed voor nodig :-))