Boek bijdrages

Deze pagina is bedoeld om je bijdrages op te plaatsen, bij elk onderdeel kun je met vermelding van jouw naam je aanvullingen, opmerkingen en bijdrages toevoegen. Let op! Het is niet alleen de huiswerkopdrachten waar je een bijdrage mee levert, het is ook kijken naar geschreven teksten, waar je opmerkingen of aanvullingen kan doen. Leef je uit, tenslotte is het ook jouw verhaal!

Wat er al geschreven is, staat in de Amuse.

Hieronder volgt een indeling voor de huiswerkopdrachten:

Wat betekent Aloha voor mij?

Gaston: Aloha betekent vooral vreugde. En preciezer: de vreugde van het ontdekken. Het is de vrolijke energie die vrijkomt bij de eerste gedachten aan en het daadwerkelijk betreden van het onbekende. Het is wat ik me voorstel wat Alexander de Grote, Marco Polo, Zheng He, Christoffel Columbus, Vasco da Gamma, Amerigo Vespucci, Ferdinand Magelhaes, Willem Barentz, Abel Tasman, James Cook, David Livingstone, Roald Amundsen, Robert Peary en Neil Armstrong voelden. En ook Nicolaus Copernicus, Galileo Galilei, Johannes Kepler. Aloha roept romantische beelden op van piraterij, van de moed voor het ándere, beelden van gelukzaligheid en van bevrijding. Het is de opwinding van het vertrek, van het ontdekken van het ongezochte, de opwinding van het dúrven én van het doen, van het schrappen van betekenisloos regelgeleid gedrag, van de moed te leven en te werken naar onbekende, andere regels. Aloha betekent het afwerpen van het juk van het voorkomen van wat je niet wilt; Aloha betekent het zonder die belemmering realiseren van wat je wílt.

Waarom neem ik deel aan dit project?

Gaston: Er is weinig waarover ik met anderen kan spreken. Over het meeste, wat mij aangaat, kan ik níet met anderen spreken. De overlap die ik met anderen heb, blijkt klein, broos ook: tijdelijkheid ligt – hoewel dat te verwachten is in onze wordingswereld – doorlopend op de loer. Mijn stam lijkt elders en ver verspreid te leven, zonder vader- of moederland. Het ervaren van verbinding is ver te zoeken. Járen dacht ik dat ik het dáár dan ook maar moest zoeken. Denk ik nog steeds wel een beetje. Misschien dat ik inderdaad op het verkeerde continent geboren ben. Stef Bos zingt heel treffend dat zijn huidskleur het uniform is van de oude orde (in: 'Zondag in Soweto'). Niet alleen zijn huidskleur, ook de mijne, voeg ik er graag en haastig aan toe. Slauerhoff worstelde met zijn verlangen naar de zee als hij op het land was en zijn verlangen naar het land als hij op zee was. Waar ik ben, bevind ik mij in oude orde en verlang ik naar andere orde om daar te blijven. Als Pieter Pot in 'De andere wereld' van M.H. Székely-Lulofs, maar dan toch weer ánders. Sleur verdient, maar houdt me niet écht op de been. In de erkenning daarvan, was er uiteindelijk Aloha. Een buitenkansje: méér verbinding en ineens kan ik over méér met anderen spreken, hetgeen alle potentialiteit van onsterfelijkheid in zich draagt. Aloha kan mijn stam wel eens zijn. Ik neem deel aan het Aloha-project, omdat het een groot en groots experiment is: lukt het ons, ogenschijnlijke vreemden van elkaar, om financieel gezond en acceptabel ons verborgen programma te volgen? Aloha is het experiment van Verborgen Verbinding Vinding™. In een westers land notabene... als dát slaagt... dan kan ik, dan kunnen we in een (stam)wereld leven van connectiviteit, vertrouwen en authenticiteit... Daarom neem ik deel.

Wat heeft Aloha mij gebracht?

Marjolein: Ik schrijf dit nu we nog niet helemaal klaar zijn met het project. Wat het me heeft gebracht is de bevestiging dat het niet makkelijk is om deze vorm van nieuw samen werken met elkaar neer te zetten. En als je het doet dat je als leider dan veel ruimte moet creeeren voor de behoeften van de individuen in het geheel, zonder het ultieme doel uit het oog te verliezen. Ik wist dit al vanuit Q-Search, mijn eigen bedrijf en zie dat het ook in de setting van Aloha! op dezelfde dingen misloopt: aannames, invullen, communicatietekort, egogedrag, belangenverschillen, belangenverschuiving, niet in staat zijn om het hoger doel te zien waardoor een ieder er zomaar in meegaat en zich op basis van het hoger gestelde doel aanpast aan de benodigde situatie om het einddoel te halen. En deze groep is nog congruenter en kleiner dan Q-Search en daarbij had het nog makkelijker kunnen gaan. Kortom, de constatering dat we nog wel e.e.a. te doen hebben met ons menselijk bewustzijn voordat we onze leefomgeving nog meer kunnen omturnen naar netwerkomgevingen.

Ik heb er overigens wel alle vertrouwen in dat dit met rasse schreden verbetert, omdat de kritische massa van mensen, die wel over dit bewustzijn beschikt, almaar groter wordt en die het bewustzijn van de rest van de massa beinvloedt.

Wat ik ook heb gezien is dat het in tijden van nood de vrouwelijke kwaliteit is die ingrijpt en betrokken blijft om het familiegevoel vast te houden, terwijl het mannelijke zich dan terugtrekt. Dit wisten we natuurlijk al, echter wel leuk om het zo aan den lijve te ondervinden. En wat ik leuk vind is dat als ik vraag om mij te helpen dit ook gebeurt. En dat geeft een fijn gevoel van samenzijn, een familiegevoel. Als ik dit zo opschrijf heeft Aloha! mede geholpen om mijn waarden over familiegevoel en hoe belangrijk het voor me is weer terug te krijgen. Naast mijn wereldburgerschap kan ik heerlijk genieten van de kleine, belangrijke zaken van het familieleven waarin je elkaar ondersteunt. Ik merk wel dat een familie in tijden van stress minder fijn is en dat alleen liefde en respect je door deze nare periodes op een constructieve manier heen kan helpen.

En verder heeft het me geleerd om me vooral niet te verantwoordelijk te voelen voor het geheel. Dat is namelijk een gezamenlijke verantwoordelijkheid. En die draagt veel makkelijker, alhoewel ik ook zie dat sommigen daar wel heel makkelijk over denken en mee omgaan.... Dat voelt voor mij niet fijn. Ik ben het dan ook eens als die mensen omturnen en weer mee gaan doen of de familie verlaten. Wel zo duidelijk en helder naar elkaar!!

Ervaringsverhaal

Marjolein: Openheid_vergt_moed

Stanley - Ervaringsverhaal Yoga

Door mijn scheiding ben ik letterlijk en figuurlijk in contact gekomen met de yogawereld. De beelden die ik had over yogawereld bestond in de periode vóór mijn scheiding uit een aantal projecties zoals ‘niks voor mij, ik ben geen watje of geitenwollen sokken type’.

De behoefte om meer met mezelf in contact te komen en meer innerlijke rust te gaan ervaren kwam heel duidelijk en hard naar voren toen ik dit grote verlies en de leegte die daardoor ontstond zelf moest opvangen. Het was niet alleen het feit dat mijn (wandel)maatje niet langer een vertrouwd beeld en verschijning in mijn omgeving was. Maar ook ons gezinsleven was weg met de twee zonen (16 en 19) en onze hond. Het huis was leeg en voelde ondanks de aanwezige materie heel koud en onpersoonlijk. De ziel en het leven was eruit. Dit had ik nooit eerder meegemaakt in mijn leven, die tot nu toe voorspoedig verliep.

Eenmaal in de week een uurtje yoga bracht mij wat ik daarvoor niet voor mogelijk had gehouden. De eenvoud in de lichaamshoudingen, ademoefeningen en ontspanningsoefeningen gaven mij ervaringen die mijn boosheid en onrust geleidelijk aan meer tot bedaren brachten. Het begrip LOSLATEN spookte door mijn brein. Mijn relatie die ik had ‘loslaten’, de beelden van harmonie ‘loslaten’ etc. Maar hoe doe ik dat dan in godsnaam??!

De woorden die ik op dit moment in mijn yogalessen gebruik zijn: Probeer in de lichaamshouding te zoeken naar je eigen grenzen, blijf daar tegenaan bewegen zonder iets te forceren. Nodig het lichaam uit vanuit de zachte en vriendelijke innerlijke houding in je geest zo aangenaam mogelijk te verblijven in de houding en probeer zoveel mogelijk spanning en vermoeidheid los te laten op iedere uitademing. Kijk wat er gebeurt en ontstaat door dit op deze wijze te oefenen. Niet vanuit het denken, maar meer vanuit het ervaren, door het je bewust te worden en door het te laten ontstaan. Ga niets nastreven of verwachten, blijf geduldig oefenen en wordt je gewaar van hetgeen zich aan jou voordoet.

Dit klinkt als je het voor de eerste keren hoort heel, maar dan ook heel zweverig! Wat een onzin! Het lukt me niet! Is niet voor mij weggelegd! En toch maar blijven oefenen in het waardevrij waarnemen, heel geduldig tijd vrijmaken. En dan geleidelijk ontstaan die paar kleine geluksmomentjes die ik mocht beleven van meer rust en kalmte. Ik hoefde niet meer zo nodig hoekig of kortaf te reageren naar mijzelf of naar mijn omgeving. Ik hoefde mezelf niet meer zo hard af te vallen en anderen de schuld te geven. Hè, hè, dat is een hele opluchting!

Met deze prachtige ervaring voelde ik al vrij snel mijn behoefte opkomen om meer van het ontstaan en de filosofie van yoga te leren kennen. Er zijn verschillende opleidingsinstituten die meerjarige opleidingen tot yogadocent verzorgen. Dit is de enige manier om de uitgangspunten nader te onderzoeken. De vierjarige opleiding bracht me meer dan alleen de theorie en de praktijk van de yoga en meditatieoefeningen. Het was een onderzoek naar mijn eigen persoon, het ont-wikkelen van de mens Stanley, het herstellen van de verbinding met mijn innerlijk kind en meer van dit soort elementen. In de laatste maanden voor het afsluiten van deze vorming had ik helemaal geen beelden om een eigen yogastudio te hebben en yogalessen te verzorgen, integendeel. Ik had een drukke baan. Tot een telefoontje van Ria mij heel snel bij dat besluit bracht. Ria was inmiddels 78 jaar en vond het welletjes. Ze had 40 jaar yogalessen verzorgd en gunde mij vanuit het diepste van haar hart de drie yogagroepen waaraan ze les gaf. Ze vertrouwde erop dat ik dat op een goede en integere wijze yoga en meditatie verder kan uitdragen op een manier die bij mij past. Wow, dit zijn woorden en een gebaar waar ik een brok van in mijn keel krijg en stil van wordt! Ik ben begonnen in haar yogastudio (houten gebouwtje). Op dit moment breng ik de yoga naar de mensen toe. Dat is geleidelijk ontstaan. Ik werd gevraagd yogalessen te verzorgen op verschillende plaatsen in ruimten van Cesar en fysiotherapie. Met de yogamatjes en klankschaal achter in de auto rij ik erheen en verzorg ik de lessen op 3 avonden in de week. Dit voelt goed en zal ik voorlopig blijven doen zolang het mij is gegeven. Dit is wat ik heb te doen in dit leven. Het delen van de woorden die ik eraan geef, de rust en de energie die we met elkaar delen en alle inzichten die daaruit mogen voortkomen zonder iets te willen nastreven of te (be)grijpen. In eenvoud en heel simpel. En dat is MOOI!

Gaston - China

Bij dit verzoek tot een ervaringsverhaal val ik in stilte. Ik merk dat ik hardleers ben en over weinig spiritueel reflectievermogen beschik: ik heb een hele reeks van ervaringen nodig die me dichter bij mijzelf brengen. En naarmate mijn levenswandel aan de hand van die ervaringen vordert, kom ik steeds een stukje meer aan bod. Een heel belangrijk moment is mijn eerste reis naar China geweest. Ik heb niet gekozen voor die reis overigens: ineens met een telefoontje uit het niets was de mogelijkheid tot die reis er en zonder nadenken, zonder enig spoor van twijfel óf ik wel moest gaan, ben ik gegaan. Er diende zich iets aan, zonder enige spoor van twijfel liet ik mij daarin en daardoor opnemen, ik verloor mijzelf in het gebeurende, het was veel groter dan ik, het was moeten zonder dwang, het was gebeuren en ik gebeurde mee. – Overigens zijn dit woorden die ik er nu aangeef; op dat moment ging ik gewoon.

Die China-ervaring wierp mij direct al terug op mijzelf: m’n referentiekader bleek niets waard en dat liet een puinhoop zien in de verhouding tussen denken, doen en spiritualiteit. (Ik werkte met drie personeelsleden en enkele freelancers om ons heen aan prachtige opdrachten van goede opdrachtgevers. Het zag er mooi uit. Ik verdiende geld, ik werkte hard, ik was een druk man - zoals het hoorde.) Met tranen in mijn ogen landde ik in Qingdao. Confronterende vragen drongen zich aan me op: "Wat ben ik aan het doen? Wil ik dit?". De in mij jarenlang sluimerende botsingen tussen willen en doen, denken en voelen, overtuigingen en waarden braken in m’n bewustzijn in. China heeft door de kurk uit de fles te halen me teruggebracht naar mijzelf. Eerste gevolg was dat ik ernstig op drift raakte. (Ik besloot ander soort werk te doen, meer trainingen, workshops et cetera, weer alleen te werken vanuit de tot kantoor verbouwde garage.

Zoekend zonder enig houvast, voetje voor voetje in het donker schuifelend. Een warme stap vooruit en twee koude terug. En tegelijkertijd is de periode na China de spannendste periode uit mijn leven. Samen met een deel van mijn studententijd. Als ik iets kan zeggen van mezelf na China is het dat ik zoeker ben. En wat ik gevonden heb, vat ik nu met de term ‘het authenticialisme™’, waarin een methodiek besloten ligt om wat ik heb ontdek te delen. En ergens brandt (weer) het concept van een (worstel)roman als middel om te delen. Hoewel ik daaraan wel werk, durf ik dát nog niet te delen. Wat ik ervaar is dat die roman groter is dan ik ben; die roman gebeurt en ik gebeur mee... Soms wéét je niet waarom, maar 'moet' het gewoon. En wat ik geleerd heb van het verzoek tot een ervaringsverhaal en de stilte waarin ik daardoor viel, is dat de vraag niet is: 'Voelt 't goed?', maar 'Is het denken weg, ligt dat instrument stil en doe je het?'. Want zodra er gekozen moet worden (ook voor jezelf!), is er iets niet in de haak...

Waar krijg ik pretogen van?

Gaston: Wat mij genoegen doet, is als de neuzen níet dezelfde kant op staan. Als mensen elkaar niet napraten. Als mensen samenzijn en samen iets uitvoeren zonder gedeelde zelfrefererende routines. Niet dus zoals in het experiment met de apen in de kooi. Pretogen krijg ik als mensen willen veranderen en “de moed houden steeds opnieuw een pad te maken, terwijl er al een pad bewandeld wordt” (Wie orde zaait zal chaos oogsten – Walter Baets, Assen 2002, bladzijde 103). Als ik de moed zie doorbreken om door de poort in het onbekende te gaan staan, als mensen de stekker in het stopcontact van het universum steken, als mensen springen van angst naar vertrouwen, van afgescheidenheid naar connectiviteit, van spiritualiteit naar authenticiteit. Waarbij tegen deze achtergrond de sprong van afgescheidenheid naar connectiviteit de belangrijkste is. Niet de eenling Don Quichot, maar het lid dat zijn of haar stam (her)ontdekt. Pretogen krijg ik vooral ook als het mijzelf betreft, als ik ineens en onbekommerd lach om eerst, de kriebel van het slagen in het nieuwe voel en de afgescheidenheid voorbij ben. Pretogen krijg ik als ik de ander daartoe uitdaag, als ik haar of hem mee kan nemen in het moment waarop zij of hij zich ontsluit voor het ontvouwingsproces van het universum en de verwachtingsvolle ongelooflijkheid flonkert. De eerste schreden in de 'zone van de naaste ontwikkeling' (Vygotsky). Pretogen ook als de ander die de weg al is gegaan mij hiertoe uitdaagt. Hoewel m'n pretogen in dat geval iets minder schitteren... want onder de poort door gaan en in het eerste moment staan, dat kost over het algemeen wat tranen...

Mijn thema's? En: waarom zijn die thema's belangrijk?

Gaston: Drie thema’s moeten worden opgenomen in het Alohaboek: vertrouwen, authenticiteit en connectiviteit (verbinding). Deze drie vallen in Liefde samen. Liefde is gedrag waarvan vertrouwen, authenticiteit en connectiviteit de determinanten zijn die op hun beurt de dimensies of attractoren vormen waarlangs onze waarden zich patroniseren na hun ont-dekking op grond van confrontatie met ons bestaan. Ik spreek van dimensies omdat de andere kant van de schaal wezenlijk is: het leven is niet statisch, maar wordend. Tegelijkertijd bewegen we tussen vertrouwen en angst, schommelen we tussen authenticiteit en spiritualiteit en jojoën we tussen connectiviteit en afgescheidenheid. Dat levert acht boxen op waartussen we heen en weer springen: in één box zitten we nooit lang. De mens als boxspringer.

Elke box, dat wil zeggen elke combinatie vertrouwen-authenticiteit-connectiviteit kent een eigen uitgangsstelling en een eigen werkelijkheid waaraan niet te tornen valt. Uitermate van belang om te zien dat deze thema’s geen zijnsbegrippen maar wordingsbegrippen zijn. Dát zien is een essentiële bouwsteen in de extreme zinnigheid van het Alohaboek. Samengevat zijn mijn persoonlijke thema's die mij dicht aan het hart liggen en die ik graag uitdraag: liefde (gedrag / vertrouwen-authenticiteit-connectiviteit) en worden. En die hangen nauw samen: met liefde kun je worden. Waar liefde ontbreekt, zet je jezelf vast. Zolang we worden, leven we en zijn we niet. Maar als we zijn, dan worden we niet en overschrijden we de drempel van de dood. De uitspraak van Pindaros 'Word wie je bent' verwoordt dit prachtig. Niet Heideggers "Sein zum Tode", maar Werden zum Tode. Bestemming in wording™, naar analogie van de rake titel van de geschiedenismethode die we op de middelbare school hadden: wereld in wording. Liefde en worden.