Bronstorming Manon Tromp

Bronstorming Manon - ALOHA GEDACHTES

Hoe maak je een boek dat vele mensen met verschillende achtergronden inspireert? Waar moet je aan denken? Waarmee kun je ze raken? Hoe kun je ze raken? Waarom zou je dat willen? Wil je de mensen in beweging zetten, wil je ze aan het nadenken zetten, wil je ze wat laten voelen?

Wanneer zijn mensen geïnspireerd? Als je ze weet te raken in hun gevoel, in hun emotie of als je ze een nieuw inzicht geeft, iets waar ze zelf niet op zouden komen. Als je ze iets geeft waar ze wat aan hebben, waar ze wat mee kunnen om hun eigen leven te verbeteren of die van een ander. Als je ze hoop geeft, liefde of door een voorbeeld een ander een weg laat zien, die ze op kunnen gaan. Als je ze laat voelen dat ze uniek zijn, dat ze verschil kunnen maken in de wereld, dat ze niet alleen zijn. Dat ze de kracht hebben hun eigen realiteit te creëren, dat zij aan het stuur staan van het leven en niet geleefd worden. Dat ze geen slachtoffer hoeven te zijn, maar ook een andere keuze hebben. Dat ze altijd keuzes hebben. Dat er overvloed is, genoeg voor iedereen. Dat angst een illusie is. Dat we zonder angst kunnen leven. Dat er vertrouwen is in de scheppende kracht van het universum. Dat we veel meer kunnen dan we denken.

Er zijn eigenlijk een paar thema’s die terugkomen in de gesprekken die ik met mensen heb over ons boek:

• Het gevoel dat je belangrijk bent
• Het gevoel dat je niet alleen ben
• Het gevoel dat je nodig bent
• Een positief gevoel
• Een gevoel van onvoorwaardelijke acceptatie

Dit zijn uiteraard thema’s die terugkomen in de diepere betekenis van Aloha. De uitdaging is hoe je die thema’s adresseert zonder ze direct te benoemen. Hoe geef je mensen inspiratie om de bovenstaande gevoelens te integreren in hun leven en zichzelf?

Ik ( Harry )heb het boek van Fiona Brouwer geïllustreerd dat vergelijkbare behoeften behandelt:

http://www.zicht.com/fiona/images/00-geven%3Dontvangen.jpg

In de cirkel van 13 december j.l., kregen we door de tekeningen van Dennis een ingeving om vanuit een zeer aardse benadering, het verhaal van een boer te doen, die door een boek uit klei getrokken, tot allerlei inzichten komt. Je kunt hier veel kanten mee op, allerlei karakters van allerlei leeftijden in naar voren laten komen, werken met de seizoenen en nog veel meer. Toch werd ik toen ik thuis was, weer bevangen door het gevoel dat we wel moesten opschieten, want dat boek moet er al snel zijn en misschien moeten we het simpeler maken. We hadden het die dag ook over pretogen gehad, waar wordt je blij van, dus daar op door denkend, kwam ik op het Pretogen boek. Een boek met plaatsje en teksten die meteen pretogen geven bij mensen: ze worden er blij van als het lezen. Het raakt het kind in hen: kinderen zijn inspiratie, onbevangen, integer, puur en liefdevol. Het boek moet ons in ons kind zijn raken: we willen allemaal gekoesterd worden, geliefd en geknuffeld. Spelen is een natuurlijk deel van ons zijn, zo hoort het te zijn. Lachen, vrolijk, gek. Los zijn van hoe het hoort, los zijn van hoe het zou moeten. Los van beperkt gedrag, los van beperkingen. De vrijheid voelen om te kunnen zijn. Vrij om jezelf te zijn.

Maar misschien laten we dat al zien door onze eigen ervaringen en reis te beschrijven van het Aloha project? Ik ben er nog niet geheel over uit, maar wel heel dichtbij…. Misschien dat een ander hier weer inspiratie van krijgt..

---

• Bronstorming in Glastonbury, Engeland

Glastonbury – 30 december 2006

Vandaag sprak ik over het Aloha project met mijn vriendin en eigenaresse van de B&B cottage, waar ik verblijf in Glastonbury. Zij is Française van oorsprong, Michou, maar woont al heel wat jaren in Glastonbury. Ze was ook mede oprichtster van de eerste New Age boekwinkel in Glastonbury in de jaren tachtig. Ze houdt zich de laatste jaren vooral bezig met organisch tuinieren en ze is zeer milieubewust. Haar B&B is een echte oude cottage met 5 kamers, waar ze een retreat van heeft gemaakt voor vrouwen. Ze heeft een grote collectie boeken vooral gericht op zingeving, bewustzijn en spiritualiteit. Ze is verder mede eigenaar van een microkrediet instelling die leningen aan mensen in Glastonbury en omgeving verschaffen. Als er één bezig is met de wereld een betere plek te maken, dan is zij het wel.

Ze werd al snel enthousiast van de intentie van het Aloha project en terwijl we aan het praten waren, zei ze dat dacht aan een boekje ze pas aan haar vriendin had gegeven. Dit boekje is uitgegeven door Virgin Trains en werd gratis aan de passagiers van de treinen uitgedeeld. De bekende Richard Branson, was één van de initiatiefnemers van het boekje. De titel: “Inspired by time “. Het is een grappig en inspirerend boekje waarin 4 bekende Engelsen, waaronder Richard Branson, vertellen over het concept Tijd. Het is een speelse, leuke maar ook zinnige benadering van hoe je tijd nuttig kan gebruiken. Het boekje bevat speelse teksten en tekeningen, ook vragen aan de lezer over hoe hij of zij tijd wil gebruiken. Er is ruimte gecreëerd om zelf te schrijven en er is een wedstrijd waaraan je kunt deelnemen: als je een week vrij zou hebben, hoe zou je die invullen? Website voor meer informatie over dit project: [1]

Het is een leuk boekje dat je laat nadenken, je laat lachen en je ook iets laat doen. Dit zijn ook aspecten die in het Aloha boekje zouden moeten voorkomen, maar dan wel dat het iets dieper gaat. Het idee om het boekje in een trein te laten uitdelen, is als idee al eerder in mij opgekomen. Als we het idee kunnen verkopen aan de NS, die wel toe is aan blije en geïnspireerde reizigers, en we het boekje in de trein laten uitdelen, dan bereiken we al een grote groep mensen. Daarnaast zou dan het boekje op verzoek via een speciale website te verkrijgen moeten zijn voor mensen die normaal niet met de trein reizen. Er moet zeer zeker ook een uitdaging of wedstrijd aan verbonden worden om mensen in beweging te krijgen. Een uitdaging om samen met anderen een reis aan te gaan om iets nuttigs in de wereld neer te zetten.

Verder kwam Michou nog met de naam van een bekende schrijfster: Margaret Wheatly. Zij is adviseur van grote organisaties, overheid en politiek in Amerika. Ze heeft o.a. geschreven: “Finding our way – leadership for uncertain time “. Haar website: [2] . Ik geloof in het volgen van dit soort signalen, dus ik zal me nog gaan verdiepen in wat deze mevrouw heeft geschreven en of we het kunnen gebruiken voor ons project.

31 december

Vandaag is een nieuwe intentie geïnitieerd. Tijdens lunch was ik een gesprek wederom met Michou en we hadden het over een oud industrieel gebied van Glastonbury, genaamd Morlands, dat een nieuwe bestemming zou krijgen. De laatste berichten over die bestemming waren niet rooskleurig, want er is sprake van een vliegtuigenfabriek en dat is juist waar een spirituele gemeenschap als Glastonbury niet op zit te wachten. Ook Michou maakte zich ernstig zorgen en ik zei haar: geef die gedachtes geen energie, draai het om en zet een intentie neer die je graag zou willen. Na wat gebronstorm over de formulering van de intentie, kwamen we uit op deze intentie: to create a centre for studies en demonstrations of activities that will make another world possible. (een centrum creëren voor studie en demonstratie van activiteiten die de wereld kunnen veranderen).

Glastonbury staat wereldwijd bekend als spiritueel en esoterisch centrum, haar energie trekt al eeuwen vele spirituele zoekers. De volgende logische stap zou moeten zijn deze krachten samen te bundelen voor het groter goed. Er wonen in Glastonbury veel professionals die ook wereldwijd bekend zijn op hun gebied. Om al deze gebieden in één centrum samen te brengen is een voorbeeld voor de rest van de wereld. Studies en werk op gebied van ecologie, nuttige technologie, vrouwenstudies, gezondheid en veel meer kunnen worden aangeboden aan mensen uit de hele wereld met één doel: de wereld een betere plek te maken.

Om onze intentie kracht te geven, besluiten we op 1 januari om 12.00 uur s’middags op de Tor een ritueel te doen om deze intentie in het universum neer te zetten. Ik voel dat ik een belangrijk initiatief geboren laat worden en ik voel me dankbaar dat ik er aan mee kan doen. Ik voel ook een duidelijke verbinding met het Aloha project in Nederland en ik weet dat het Aloha gevoel plaats zal hebben bij dit initiatief.

1 januari 2007

Gelukkig Nieuw Jaar! Dit jaar wordt goed, dit jaar wordt het jaar van intenties. Ik word wakker met een blij gevoel, de zon straalt en het jaar kan wat mij betreft niet stuk. Om 11.30 uur loop ik met 2 vrouwen en 1 hond naar de Tor. Bovenop aangekomen is het aardig druk met toeristen die op nieuwjaarsdag natuurlijk niets te doen hebben en dus lekker van het prachtige uitzicht komen genieten. We treffen op de Tor ook nog 2 andere vrouwen die van ons initiatief wisten en het ritueel komen doen. Een andere vrouw die er ‘toevallig ‘is voegt zich bij onze groep en zo staan we met 6 vrouwen en een hond aan de noordkant van de St Michaels toren, een beetje uit de wind, want die blaast behoorlijk. We vormen een kleine cirkel en staan in stilte, om ons heen lopen de toeristen, soms wat nieuwsgierig kijkend, maar over het algemeen wel met respect voor wat we doen.

We hebben een aantal attributen meegebracht: een appel, een rood lint, heilig water en een godinnenhangertje. Daar is niet van te voren over nagedacht, het is er en wordt gebruikt. De appel wordt in het midden van de cirkel neergelegd, water om ons heen gesprenkeld en het rode lint gaat rond zodat iedereen de intentie er in kan visualiseren. De godin gaat bij de appel en we kijken vanaf de Tor naar de Morland site en brengen deze in gedachten in onze cirkel. De intentie wordt door iedereen gevisualiseerd en uiteindelijk in mooie woorden gesproken door Michou. De wind wordt heel krachtig terwijl ze spreekt en neemt af zodra ze klaar is. Het gevoel van eenheid is er en niets zal meer hetzelfde zijn hierna. We chanten een paar liedjes en bedanken de aanwezige krachten voor hun steun en bescherming. Het lint wordt om de appel gebonden samen met de godin en ik neem deze mee om op een heilige plek op de Tor neer te leggen. We gaan uit elkaar en iedereen gaat een eigen kant op. De toeristen gaan door alsof niets gebeurt is. Ik klim een stukje langs de zijkant van de Tor naar beneden, naar een aantal bomen waar een heilige ei-vormige steen ligt: the eggstone. Daar is volgens legendes het centrum van het labyrint en de ingang naar de onderwereld. Ik leg de appel onder de wortel van een boom neer en dek het toe met aarde, zodat het daarin kan worden opgenomen. Met dankbaarheid en een goed gevoel laat ik de intentie los: nu kan het universum haar werk gaan doen, zo zal het zijn!

In de avond als ik weer in de cottage ben, is de volgende stap begonnen van het initiatief. Michou schrijft op wat we gedaan hebben en terwijl we het mooi formuleren, wordt het duidelijk dat we dit in briefvorm naar de lokale krant moeten sturen om mensen te informeren. Als ik daarna mijn bed in stap om te gaan slapen, is de brief verstuurd per mail aan de krant. Nu maar zien.

14 januari 2007

Vandaag zag ik de film “ An Inconvenient Truth” van Al Gore. De film gaat over de dreigende klimaatscrisis door de grote CO2 uitstoot en de verwarming van de aarde en het eventuele effect op de bewoonbaarheid van onze aarde. De boodschap was behoorlijk slikken en confronterend: als we zo doorgaan met het misbruiken van onze aarde en haar energiebronnen, zal in ieder geval een groot deel van het land onder water komen te staan (meer dan de helft van Nederland). Verder zullen veel diersoorten uitsterven en zal de vegetatie enorm afnemen. Meer dan 60 miljoen mensen zullen gedwongen worden naar andere gebieden te gaan. Dit klinkt als een doemsboodschap, maar het zou wel eens de werkelijkheid kunnen worden volgens Al Gore als we niet snel iets doen om de CO2 uitstoot te verminderen. Volgens hem is alles aanwezig aan kennis en ervaring om dit te kunnen aanpakken, we moeten alleen iets willen doen. Vooral op politiek niveau zal men de handen in een moeten slaan om dit probleem aan te pakken en het is vooral op dat niveau dat men drie aapjes speelt: horen, zien en zwijgen. Vandaar de titel Inconvenient truth, want het komt de politiek en ook vele bedrijven absoluut niet uit om dit te gaan aanpakken, ook al is het een feit.

Aan het einde van de film werden twee vragen gesteld die wat mij betreft heel erg aansluiten op ons Aloha project:

1. Hoe breng ik mijn tijd op aarde door? 2. Wat ben ik bereid te veranderen in mijn leven om bij te dragen aan een goed (leef) klimaat op aarde?

Het gaat hier niet om in te zien dat er iets moet gebeuren, het gaat om het gebruiken van je wilskracht om ook daadwerkelijk iets te doen. Als er geen wil is, is er geen weg! Dit geldt dus niet alleen voor het helpen bij te dragen aan een leefbare aarde, maar het geldt ook zeker voor je eigen leefbaarheid. Wil ik LEVEN en authentiek zijn en daar de consequenties van dragen, of pas ik me aan en zit ik dit leven uit. In het verlengde daarvan komt dan de vraag: leef ik alleen voor mezelf of lever ik een bijdrage aan anderen? De film werd heel toepasselijk afgesloten met een lied van Melissa Etheridge: I need to wake up!

Na de film, vond er een debat plaats met wetenschappers, politici, mensen van milieu en klimaat organisaties. De eerste discussie ging tussen twee wetenschappers die de film besproken en ingingen op de vraag of wat Al Gore vertelde waar was of niet. De één vond dat de boodschap in grote lijnen klopte, de ander vond dat we in een natuurlijke cyclus zaten en dat dit normaal was. Typisch, dacht ik meteen, men gaat weer voorbij aan de belangrijke boodschap in de film: we moeten respectvoller omgaan met de aarde en haar natuurlijke bronnen. Er zijn duidelijk aanwijsbare problemen, waar we onze verantwoordelijkheid voor moeten nemen en oplossen, klimaatsverandering of niet. Gelukkig kwamen later ook mensen aan het woord die vertelden over goede initiatieven op gebied van energie en klimaat, dus ik werd weer iets gerustgesteld. Wat wel heel duidelijk voor me werd, is dat het klimaat een belangrijke rol begint te krijgen op de politieke agenda, in ieder geval van Nederland en ook Europa. Wat ook duidelijk werd, is hoe de boodschap in de film aansluit op ons Aloha project: mensen wakker maken en verantwoordelijkheid laten nemen. Dat is waarom we hier